.svg){kind=small}
Vandaag is er gevaarlijk nieuws uit de richting van Zaporizja.
Hier hebben Russische troepen een belangrijk punt van de Oekraïense verdedigingslinie ten noorden van Huliaipole doorbroken, waardoor een snel groeiende dreiging is ontstaan voor een van de meest versterkte bolwerken van Oekraïne. Als reactie daarop hebben de Oekraïense strijdkrachten zich hergroepeerd en posities ingenomen voor een beslissende confrontatie die de uitkomst van de strijd om Huliaipole zal bepalen.
Het belangrijkste Russische doel in deze sector is om ten noorden van Huliaipole op te rukken. Daarmee willen de Russische troepen een derde drukas creëren en de voorwaarden scheppen voor een mogelijke operationele omsingeling door de Oekraïense verdediging vanuit drie richtingen onder druk te zetten.
De beslissing om Huliaipole via het noorden te omzeilen wordt door twee belangrijke factoren ingegeven. Ten eerste fungeert Huliaipole als het grootste en meest versterkte Oekraïense bolwerk in de regio. Een frontale aanval op de stad zou onvermijdelijk leiden tot zware Russische verliezen, wat hun huidige voordeel in mankracht snel zou kunnen uithollen en het bredere offensief zou doen vastlopen. Ten tweede zou de inname van het gebied ten noorden van Huliaipole een corridor openen waardoor Russische troepen dieper de regio’s Zaporizja en Dnjepropetrovsk kunnen binnendringen. Deze aanpak stelt hen in staat de sterkste Oekraïense verdedigingslinies te vermijden, waardoor de kans groter wordt dat zij hun operationele momentum behouden.
Om hun doel te bereiken, zetten de Russische strijdkrachten ongeveer veertigduizend militairen in om een overweldigend numeriek overwicht te verzekeren en concentreerden zij hun hoofdinspanning op Uspenivka, het belangrijkste Oekraïense steunpunt op de westelijke oever van de Jantsjoel-rivier. Gezien de gunstige ligging van de nederzetting was de enige haalbare Russische aanpak het overweldigen van de Oekraïense posities, het infiltreren van het dorp en het vestigen van een bruggenhoofd.
Om de voorwaarden te scheppen, intensiveerden de Russen hun drone-operaties, artilleriebeschietingen en luchtaanvallen, met volgens de Oekraïense Zuidelijke Verdedigingstroepen meer dan vierhonderd inslagen per dag. Deze aanhoudende druk legde de versterkte posities in en rond Uspenivka geleidelijk in de as. De Oekraïense reactie bleek te traag om het tempo van de ontwikkelingen tegen te gaan, wat de druk op de frontlinietroepen vergrootte. Gebruikmakend van deze kans maakten Russische aanvalsgroepen gebruik van dichte ochtendmist om hun bewegingen te verhullen, waardoor zij voldoende strijdkrachten op een kritiek punt konden concentreren en een doorbraak konden forceren in de verzwakte Oekraïense verdediging.
Na hun geconcentreerde aanval veroverden de Russische troepen Uspenivka, waardoor een ruime operationele ruimte ten noorden van Huliaipole werd geopend. De verspreide dorpen op de velden tussen de twee rivieren werden al snel kwetsbare doelen voor de Russische reserves van veertigduizend man, die het gebied sneller overspoelden dan Oekraïense drones hen konden uitschakelen. Desondanks blijven Solodke en Zelenyi Hai standhouden dankzij hun nauwere toegang tot Oekraïense bevoorradingsroutes.
Met het verlies van Uspenivka rukten de Russische eenheden langs een front van vijftien kilometer op en drongen zij tot acht kilometer diep door. Te midden van de groeiende wanorde die werd veroorzaakt door de ineenstorting van deze sleutelpositie nam het Oekraïense commando een pragmatische en breed gesteunde beslissing: de prioriteit leggen bij het behoud van personeel. In plaats van te proberen een snel groeiend uitspringend front te stabiliseren onder onzekere infiltratieomstandigheden, begonnen de Oekraïense strijdkrachten aan een gecontroleerde, vechtende terugtocht naar de volgende voorbereide verdedigingslinie.
Deze beslissing betekent echter geen passieve houding. De volgende verdedigingslinie ligt langs de Zarichne-rivier, waar een keten van kleine nederzettingen gunstig terrein biedt voor het organiseren van logistiek, het concentreren van reserves en het positioneren van de benodigde uitrusting voor een langdurige verdediging. Tegelijkertijd heeft de verschuiving naar de voorbereiding van deze linie de Oekraïense strijdkrachten ertoe aangezet hun logistieke routes te herstructureren. Daardoor ontvangen eenheden die de geleidelijke vechtende terugtocht ten oosten van de rivier uitvoeren steeds stabielere bevoorrading, wat het tempo van de Russische opmars zal vertragen naarmate zij de oever naderen.
De voorbereiding van deze linie betekent dus niet dat al het grondgebied ten oosten daarvan wordt opgegeven of dat men zonder weerstand op de Russische troepen wacht. Integendeel, het doel is de verdediging zo effectief mogelijk te maken terwijl het personeel op de lange termijn wordt behouden. Dit is essentieel om drie redenen: ten eerste kan alleen een stevige stand langs de rivier de uitputting veroorzaken die nodig is om het offensief tot stilstand te brengen; ten tweede is deze linie de meest strategische positie om te voorkomen dat Russische troepen het operationele gebied bij Orikhiv binnendringen. Tot slot is het behoud van mankracht — vooral onder constante druk van drones — cruciaal om de kracht te behouden die nodig is om zowel aanvallen op Huliaipole af te slaan als omsingelingspogingen uit het noorden te voorkomen.
In het algemeen heeft de Russische doorbraak ten noorden van Huliaipole op korte termijn winst opgeleverd, maar tegen de prijs van het uitstrekken van hun strijdkrachten in kwetsbaar terrein. De georganiseerde terugtrekking van Oekraïne naar de linie langs de Zarichne-rivier is een doelbewuste zet om mankracht te behouden en vuurkracht te concentreren op een beter verdedigbare positie. Dit vormt het toneel voor een strijd met hoge inzet, waarin het vermogen van Rusland om het momentum vast te houden zal worden getest tegenover een versterkte en beter voorbereide Oekraïense verdediging.
.jpg)
Opmerkingen