.svg){kind=small}
Vandaag is er belangrijk nieuws uit Oekraïne.
Hier heeft Rusland plotseling zijn inspanningen opgevoerd om de Donbas te veroveren door een nieuwe offensieve golf te lanceren — in een nieuwe escalatie waarbij gedwongen gemobiliseerde Oekraïners uit de door Rusland gecontroleerde gebieden worden gestuurd. Ondanks publieke claims van bereidheid tot vrede, dient deze brute stap als een duidelijke afwijzing door Poetin van het nieuwste Amerikaanse vredesplan en zijn diepere inzet om de oorlog koste wat het kost te verlengen.
Russische troepen hebben een nieuwe offensieve golf richting Dobropillia gelanceerd, met het doel de Oekraïense verdedigingslinie te doorbreken en eerdere plannen te herleven om Pokrovsk, Myrnohrad en Kostiantynivka te omsingelen. Russische troepen ten noordoosten van Pokrovsk vallen tegelijkertijd vanuit meerdere richtingen aan, inclusief een push naar het zuidwesten richting Rodynske, bedoeld om een tangmanoeuvre tegen Pokrovsk en Myrnohrad te herstellen. Marinie-eenheden hebben ook hun aanvallen ten zuidoosten van Dobropillia in de richting van Sofiivka hervat. Oekraïense troepen blijven tegenaanvallen uitvoeren aan de basis van de uitstulping, waardoor Russische pogingen om naar het noorden op te rukken worden afgeremd.
Oekraïense waarnemers melden dat delen van het Russische leger gedwongen zijn defensieve posities in te nemen om hun linies te stabiliseren in plaats van te proberen op te rukken. Ondanks de intensiteit van het Russische offensief zijn er geen bevestigde territoriale winsten geregistreerd.
Ondertussen ziet Oekraïne een verontrustend patroon bij overgegeven Russische soldaten: ongeveer één op de zes blijkt een gedwongen gemobiliseerde Oekraïner uit de door Rusland gecontroleerde gebieden te zijn. Volgens het Coördinatiehoofdkwartier van Oekraïne zijn al meer dan 46.000 Oekraïense burgers door Rusland uit bezette gebieden opgeroepen, die niet verrassend in hoog tempo overgeven.
Belangrijk is dat Rusland de aanvallen lanceerde net vóór de start van de door de VS bemiddelde vredesonderhandelingen, doelbewust escalerend om Oekraïne te dwingen in soortgelijke stappen te reageren, wat aan de VS gepresenteerd zal worden als een excuus om de onderhandelingen te annuleren.
Bovendien heeft Poetin de volledige Oekraïense regering tot criminele organisatie verklaard, waardoor zij als illegitiem wordt gekaderd en elke diplomatieke poging preventief wordt ondermijnd. Terwijl sommige westerse en Russische commentatoren betoogden dat Moskou wellicht naar een uitweg uit de oorlog zocht, tonen Poetin’s retoriek en gedrag op het slagveld het tegenovergestelde aan.
Poetin wil geen einde aan de oorlog, deels omdat hij de gevolgen vreest van het terugkeren van honderdduizenden gevangenen, huurlingen en gemarginaliseerde strijders naar het burgerleven, waar werkloosheid en onzekerheid Rusland intern zouden kunnen destabiliseren. Hij begrijpt ook dat de overgang van een oorlogseconomie naar een civiele economie een pijnlijke economische correctie zou veroorzaken en het regime blootstelt aan publieke onvrede over de wederopbouwkosten in bezette gebieden.
Voor Poetin is het handhaven van een permanente oorlog te verkiezen boven het aangaan van de politieke risico’s van vrede. Op dit moment zijn slechts twee uitkomsten in zijn voordeel: een langzaam slepend conflict dat het regime in stand houdt, of een volledige overwinning die uitmondt in de vernietiging van de Oekraïense staat.
Gezien de duidelijke pogingen om de onderhandelingen te saboteren, valt op dat het nieuwe Amerikaanse vredesplan van 28 punten Poetin niet behaagt, ondanks dat het de Russische eisen weerspiegelt en een gestructureerde Oekraïense capitulatie vertegenwoordigt. Het plan vereist de permanente afgifte van de Krim, Donetsk, Loehansk en bijna de gehele regio’s Cherson en Zaporizja; een limiet op de omvang van het leger; en een verbod op westerse militaire allianties en militaire aanwezigheid. Poetin wees de vredesgesprekken af met zijn acties, wat aantoont dat zelfs zulke genereuze voorwaarden voor hem niet voldoende zijn en dat hij nooit van plan was om te stoppen bij Donbas en waar hij zich nu in het zuiden bevindt. Dit toont duidelijk aan dat de zogenaamd acceptabele voorwaarden van Rusland altijd een façade zijn geweest, bedoeld om het Westen te misleiden dat er uitzicht op vrede is en zo militaire hulp te ontmoedigen. Amerikaanse functionarissen vallen herhaaldelijk in hetzelfde patroon van veronderstellen dat Rusland naar compromis zoekt, terwijl het aantoonbaar niet zo is, totdat zijn maximalistische doelen — Odessa innemen, aansluiting vinden bij Transnistrië en Kyiv veroveren om de Kyiv-Rus te herstellen — niet zijn bereikt.
Ondanks de provocaties stemde Zelensky onverwacht in om het nieuwe Amerikaanse plan ten minste te bespreken, waardoor Moskou werd verrast. Het Oekraïense kantoor begrijpt dat de onderhandelingen een duidelijke bluf zijn, en dat de beste manier om Rusland in het oog van het Westen te ontmaskeren is om mee te doen totdat de Russen zelf beginnen te vertragen en opties zoeken om de deal te breken.
Al met al, ondanks het uitzenden van diplomatieke signalen die openheid voor vrede suggereren, escaleert Poetin duidelijk de oorlog. Het geïntensiveerde offensief in Donbas en de uitgebreide bombardementen op Oekraïense steden laten zien dat het Kremlin elke regeling als gevaarlijker beschouwt dan voortgezet conflict. Een daadwerkelijk vredesakkoord, zelfs een dat nauw aansluit bij de Russische eisen, zou een cascade van binnenlandse problemen veroorzaken die Poetin’s heerschappij zouden bedreigen. Daarom kiest het Kremlin, zelfs bij bijna identieke voorwaarden aan wat Moskou publiekelijk heeft geëist, nog steeds voor escalatie, verstoring en geweld boven compromis.
.jpg)
Opmerkingen