Teruggekeerde Russische krijgsgevangenen jagen iedereen op hun voormalige basis op en doden hen!

Vandaag is er belangrijk nieuws uit de Russische Federatie.

Hier duikt een verontrustende nieuwe trend op binnen Rusland, die een griezelige voorbode biedt van wat het land zou kunnen verwachten als de oorlog zou eindigen.

Terwijl terugkerende soldaten van het front nieuwe massaschietpartijen en wraakacties uitvoeren die hun eigen militaire eenheden decimeren, wordt het Kremlin steeds banger dat het beëindigen van de oorlog chaos kan veroorzaken die het niet langer onder controle kan houden.

In het meest recente geval zoeken de Russische autoriteiten naar een militair die, kort na zijn terugkeer uit Oekraïense gevangenschap, zeven van zijn eigen kameraden vermoordde in wat onderzoekers omschrijven als een geplande wraakactie. De verdachte was tijdens een gevangenenruil vrijgelaten en tekende onmiddellijk bij terugkeer een nieuw militair contract. Zijn motief was toegang terug te krijgen tot dezelfde groep mannen die hem eerder hadden mishandeld. Hij werd toegewezen aan de 69e divisie in Kamyanka, waar hij het vuur opende op mede-soldaten voordat hij vluchtte. De veiligheidsdiensten hebben een opsporingsbericht uitgegeven, met de waarschuwing dat hij gewapend is en vermoedelijk verborgen zit in de regio Belgorod. Dit incident is schokkend, omdat het een diepe morele aftakeling binnen de Russische strijdkrachten weerspiegelt en het groeiende fenomeen van terugkerende krijgsgevangenen die wraak zoeken op hun voormalige kwellers.

Achtergrond van dit geweld is een militaire cultuur die wordt gekenmerkt door interne wreedheid, waarbij Russische soldaten vaak worden geterroriseerd, vernederd of zelfs geëxecuteerd door hun eigen commandanten voor kleine tekenen van ongehoorzaamheid, zoals klagen over de omstandigheden of simpelweg aarzelen. Een onderzoek in oktober 2025 documenteerde 101 bevestigde gevallen van Russische troepen die hun eigen kameraden doodden of aanvielen. Gelekte video’s tonen slagen, elektrocuties en zelfs gedwongen gladiatorengevechten tot de dood tussen gestrafte soldaten, georganiseerd door officieren als boetedoening of vermaak.

Deze praktijken herleven de slechtste straftradities uit de Sovjettijd, en ondanks Russische ontkenningen is het bewijs overweldigend en aanhoudend: bijna elke week duiken nieuwe gevallen op van troepen die worden mishandeld door hun eigen hiërarchie. Deze systematische wreedheid, bedoeld om discipline af te dwingen te midden van enorme verliezen, heeft juist chaos, wantrouwen en paranoia binnen de gelederen bevorderd. Soldaten vrezen hun commandanten nu net zozeer als Oekraïens vuur, soms zelfs veel meer.

Deze omgeving van misbruik heeft overgave tot een rationele keuze gemaakt voor duizenden Russen. In gevangenschap ontdekken ze een realiteit die haaks staat op alle Russische desinformatie. De Oekraïense hotline “I Want to Live” ontvangt ongeveer 3.000 oproepen per maand van Russische soldaten die willen overlopen of zich willen overgeven. Wie dat doet, is vaak verrast door humane behandeling, waaronder medische zorg, de mogelijkheid om contact met familie te hebben, degelijk eten en naleving van de Geneefse Conventies.

VN-waarnemers bevestigen dat de behandeling van krijgsgevangenen door Oekraïne voldoet aan internationale normen, wat scherp contrasteert met de martelkamers die Rusland runt in bezette gebieden. Veel Russische krijgsgevangenen beschrijven openlijk een psychologische schok; mishandeld door hun eigen commandanten, vinden zij veiligheid bij degenen die zij geleerd hadden als vijanden en Russophoben te zien.

Toch blijven Russische krijgsgevangenen niet voor altijd in Oekraïne, en velen worden teruggestuurd in ruil voor andere gevangenen, terugkerend naar hetzelfde systeem dat hen ooit slecht behandelde. Voor sommigen veroorzaakt de terugkeer woede, en ze keren terug in het Russische leger op zoek naar wraak, boos en met niets te verliezen. Historisch gezien hebben terugkerende veteranen in Rusland het systeem eerder gedestabiliseerd, en na de Tweede Wereldoorlog droegen golven van getraumatiseerde Sovjetsoldaten bij aan stijgingen van huiselijk geweld en criminaliteit. Na de Sovjet-oorlog in Afghanistan hielpen verbitterde veteranen bij het aanwakkeren van onrust die bijdroeg aan de ineenstorting van het regime. De parallellen zijn ominieus: honderdduizenden Russische soldaten zullen uiteindelijk terugkeren met psychologische littekens, wrok en gewelddadige conditionering.

Het scherpe contrast tussen Oekraïners en Russen benadrukt de kloof, aangezien Oekraïense gevangenen worden gezien die huilen van opluchting, familie bellen, het volkslied zingen en de vrijheid omarmen na uitwisseling.

Russische gevangenen, daarentegen, lijken stijf, angstig en tonen performatieve enthousiasme. Videosequenties tonen vaak inconsistenties: in één frame verwijdert een gevangene snel de Russische vlag zodra hij de bus betreedt; in het volgende frame is de vlag weer bevestigd en worden soldaten verteld te juichen voor de camera.

Over het geheel genomen laat het toenemende aantal overgaven en gewelddadige incidenten met gerepatrieerde Russische krijgsgevangenen zien hoe Russische soldaten steeds beter begrijpen dat ze wegwerpbaar zijn voor hun commandanten. In plaats van kanonnenvoer te zijn in een oorlog die hun leven wegslijt, geven velen de voorkeur aan Oekraïense gevangenschap, en wanneer ze via ruilacties worden teruggestuurd, kiezen sommigen voor wraak boven onderwerping. Naarmate de oorlog voortduurt, zullen dergelijke gevallen waarschijnlijk toenemen, waardoor diepe scheuren binnen de Russische samenleving en de instortende cohesie van haar militaire machine zichtbaar worden.