Tanks Waardevoller Dan Goud! HET MECHANISCHE OORLOGVOEREN IS VOORBIJ!

Vandaag is er interessant nieuws uit Oekraïne.

Hier zijn de Russische strijdkrachten zonder tanks komen te zitten na maanden van roekeloze frontale aanvallen op versterkte Oekraïense posities. De gelaagde Oekraïense verdediging heeft duizenden Russische pantservoertuigen vernietigd en zelfs de Sovjet-voorraden uitgeput waarvan velen dachten dat ze onuitputtelijk waren.

Op 8 juli meldde de Oekraïense generale staf een opmerkelijke statistiek van het slagveld: nul Russische tankverliezen. In plaats van een succesvolle tactische wending te betekenen, benadrukt dit ongekende cijfer het kritieke tekort aan inzetbare tanks bij Rusland. Russische eenheden beschikken simpelweg niet meer over genoeg tanks om ze te riskeren bij frequente frontale aanvallen. Gecombineerde wapenaanvallen, ooit het kenmerk van Russische offensieven, zijn vrijwel verdwenen en volledig vervangen door kleinschalige infanterieacties en steeds geïmproviseerdere tactieken.

Maandenlange meedogenloze, zelfmoordachtige aanvallen hebben Rusland zijn pantsercapaciteiten gekost. Vooral in Donetsk en Toretsk zijn honderden Russische tanks een gemakkelijke prooi geworden voor Oekraïense FPV-drones, antitankraketten, artillerie en uitgebreide mijnenvelden. Dit verwoestende verlies aan materieel heeft de Russische capaciteit om verliezen te vervangen ruimschoots overtroffen.

Uralvagonzavod, Ruslands grootste tankfabrikant, kan momenteel niet meer dan 20 tot 25 nieuwe T-90M-tanks per maand produceren. Hoewel Rusland de productie licht verhoogd heeft van ongeveer 17 tanks per maand in 2023 naar zo'n 25 in 2025, blijft deze output marginaal in vergelijking met de aanhoudende verliezen aan het front.

Bovendien heeft Rusland altijd sterk geleund op het reviseren van Sovjetmodellen uit opslag, zoals T-72's, T-80's en zelfs oudere T-62's en T-55's. Maar ook deze herstelcapaciteiten zijn sterk afgenomen doordat de voorraden inzetbare tanks uitgeput raken. Waar Rusland in 2023 nog zo’n 80 tot 100 tanks per maand wist te herstellen, is dat aantal begin 2025 gedaald naar ongeveer 30 tot 35 per maand.

Als gevolg daarvan zetten Russische frontlinietroepen nog maar zelden tanks in, tenzij het gaat om een geïsoleerde operatie van groot belang.

In deze nieuwe realiteit heeft Rusland de overstap gemaakt naar infanteriegerichte aanvallen, waarbij vaak motorfietsen, quads en geïmproviseerde pantservoertuigen — soms spottend “gepantserde schuren” genoemd — worden ingezet ter ondersteuning van infanterie.

Een recent voorbeeld bij Toretsk toont duidelijk de zinloosheid van deze wanhopige tactieken: twee van zulke voertuigen begeleidden infanteristen bij een aanvalspoging, maar werden snel uitgeschakeld door Oekraïense artillerie en FPV-drones, met als resultaat de volledige vernietiging van de aanvalsgroep. De dominante aanwezigheid van Oekraïense drones en precisieartillerie heeft conventionele gemechaniseerde oorlogsvoering praktisch zelfmoordmakend gemaakt, waardoor Rusland wordt gedwongen zijn toevlucht te nemen tot deze gevaarlijke infanterieoperaties.

De weinige resterende Russische tanks worden nu als waardevolle bezittingen beschouwd, zelden ingezet en omgebouwd tot langzaam bewegende, zwaar gepantserde mobiele bunkers. Deze tanks worden uitgerust met overdadige geïmproviseerde bescherming, zoals meerdere lagen metalen kooien, kettingen, roosterpantser, netten, mijnploegen en zelfs schroot of houten balken. Hoewel deze aanpassingen de overlevingskansen tegen drones en geleide wapens enigszins verhogen, gaan ze ten koste van mobiliteit, zicht en offensieve capaciteit. De nieuwe “mega-schildpadtanks”, zoals ze spottend worden genoemd, bewegen traag, zijn praktisch blind en uiterst kwetsbaar voor mijnen — zelfs als ze iets moeilijker volledig te vernietigen zijn door drones.

Deze wanhopige aanpassingen bieden nauwelijks strategisch voordeel. Hoewel de mega-schildpadtanks iets langer overleven onder droneaanvallen, maken hun beperkte aantallen en sterk verminderde gevechtswaarde hen irrelevant voor het bereiken van operationele doorbraken, vooral omdat ze gemakkelijk worden uitgeschakeld door mijnen. Beelden van vernietigde en achtergelaten “mega-schildpad” tanks tonen duidelijk aan dat deze absurde modificaties er niet in slagen om het slagveld in Russisch voordeel te veranderen.

Al met al heeft het tekort aan tanks, in combinatie met verpletterende verliezen en afnemende productie, Rusland gedwongen zijn strategie op het slagveld fundamenteel te veranderen. De verschuiving van gemechaniseerde aanvallen naar infanteriegerichte operaties en het gebruik van geïmproviseerde pantservoertuigen onderstrepen de mate van Russische wanhoop. Ondanks pogingen tot geïmproviseerde tankupgrades heeft het gebrek aan inzetbare tanks en de afnemende middelen Rusland zijn offensieve capaciteiten gekost, waardoor traditionele oorlogsvoering steeds minder effectief is tegen Oekraïens precisievuur en hun goed georganiseerde verdediging.

‍