Russische soldaten kopen hun eigen uitrusting vanwege instortende toeleveringsketens.

De oorlog heeft een kernfout in het Russische leger blootgelegd: er ontstaan wel innovaties, maar niets wordt geïnstitutionaliseerd, waardoor soldaten afhankelijk blijven van improvisatie en geluk. Af en toe ontwikkelen individuele eenheden effectieve manieren om loopgraven te verdedigen, voorraden te verplaatsen of Oekraïense drones tegen te gaan, maar deze methoden verspreiden zich zelden buiten de eenheid die ze bedacht heeft. Commandanten verbergen mislukkingen om straf te vermijden, junior officieren hebben niet de autoriteit om veranderingen door te voeren, en er bestaat geen verenigd digitaal commandonetwerk om coördinatie tussen brigades mogelijk te maken. Daardoor verschillen de frontpraktijken sterk per sector, en zelfs succesvolle oplossingen gaan verloren zodra hun bedenkers worden verplaatst of gedood. Ondertussen blijft Oekraïne zijn aanpassingen op het slagveld standaardiseren, opschalen en automatiseren op institutioneel niveau. Dit vergroot het contrast tussen een leger dat leert en een leger dat slechts overleeft.

‍