De Opkomst En Ondergang Van De Russische Motorfietsoorlog

Russische grondaanvalstactieken blijven zich voortdurend ontwikkelen en vormen het slagveld net zo sterk als het slagveld hun tactieken vormt, waarbij motorfietsaanvallen een prominente rol innemen.

De Oekraïense tegenmaatregelen ontwikkelen zich echter even snel mee, en de afleidingssoldaten die de Oekraïners moesten afleiden, zijn inmiddels het belangrijkste middel van de Russen geworden om aan te vallen.

Aan het begin van het Russische zomeroffensief werd duidelijk dat een nieuwe manier van aanvallen dominant zou worden tijdens hun campagne, met motorfiets-gemonteerde aanvalsgroepen als centraal onderdeel van de Russische zomertactieken.

Deze ontwikkeling kwam echter niet uit het niets, aangezien het grootste obstakel dat de Russische troepen momenteel proberen te overwinnen de Oekraïense drones zijn, en meer specifiek de drone-lijninitiatieven die Oekraïners steeds vaker inzetten, waarmee ze Russische bewegingen steeds verder achter de linies raken.

Deze zogenaamde “muur van drones” zou elke Russische pantseraanval of grote infanterieconcentratie detecteren nog voordat ze de kans hadden om Oekraïense linies te bestormen. Daarom ontwikkelden de eerste echte Russische tactieken met motorfiets-soldaten zich als een reactie op deze realiteit: ze waren snel en wendbaar, en dus moeilijker te raken dan langzaam bewegende, grote Russische pantservoertuigen.

Naarmate de Russen probeerden het toenemende Oekraïense drone-overwicht tegen te gaan, begonnen ze snelheid en spreiding te prioriteren in hun aanvalsdoktrine, voor het eerst getest nabij Toretsk. Eerst stuurden de Russen ongeveer tien groepjes van twee tot drie infanteristen te voet om Oekraïens vuur uit te lokken en de grote hoeveelheid drones in de lucht af te leiden.

Vervolgens, terwijl de Oekraïense drones bezig waren met het volgen van deze groepjes, zou een geconcentreerde kracht van motorfietsen vooruitstormen om een Oekraïense positie aan te vallen en uit te schakelen. Als dat lukte, zou een pantser-speerpunt volgen om de opening te benutten en dieper door te dringen in de Oekraïense linies.

Omdat deze tactiek echter nog in de ontwikkelingsfase was, waren de resultaten teleurstellend. Terwijl de Russen bleven proberen deze tactiek te perfectioneren, waren de Oekraïners druk bezig om de ideale tegenmaatregel te vinden.

Hoewel motorfietsen wendbaar waren, werden ze ook steeds kwetsbaarder voor Oekraïense herkalibraties van antipersoonsmijnen en voor draaistrikken die verbonden waren met claymores langs de wegen. Daarnaast zagen we dat de 63e Oekraïense brigade bij Lyman de oude Romeinse tactiek gebruikte van caltrops om vijandelijke charges te stoppen.

Tenslotte begonnen de Oekraïners steeds vaker Egoza-typen prikkeldraad in te zetten om gebieden af te sluiten voor zowel Russische motorfietsen als infanterie.

Russische pogingen om zich aan te passen aan deze eenvoudige en efficiënte tegenmaatregelen mislukten keer op keer. Bijvoorbeeld in Kostiantynivka probeerden de Russen eerst met een gemotoriseerde aanval vooruit te gaan, in de hoop mijnen en obstakels voor de motorfietsen op te ruimen.

Dit liep echter tegen hetzelfde probleem aan als eerdere aanvallen: het pantser werd simpelweg te snel door drones vernietigd. Toen de motorfietsen probeerden te volgen, richtten Oekraïense artillerie-eenheden zich al op hun aanvalsvector.

Om met prikkeldraad om te gaan, publiceerden de Russen trainingsbeelden van een “opofferende” soldaat die zijn motorfiets tegen het draad reed, terwijl anderen eroverheen reden. De Oekraïners legden echter vijf lagen diep en twee hoog prikkeldraad neer, waardoor deze manoeuvre nooit succesvol werd buiten trainingssituaties.

Het grootste probleem dat deze Russische motorfietstactieken laat mislukken, is echter het gebrek aan pantserondersteuning. Zelfs wanneer ze een pantseropvolging lanceren, staan de voertuigen te ver van de frontlinie, zodat de Oekraïense drones al in de lucht zwermen en de pantseraanval snel kunnen vernietigen.

Interessant genoeg bleken de kleine infanteriegroepjes, die oorspronkelijk alleen de Oekraïense drones moesten afleiden, veel succesvoller in het behalen van terreinwinst. Het tekort aan mankracht bij de Oekraïners zorgt er vaak voor dat deze groepjes succesvol achter de Oekraïense verdedigingslinies kunnen infiltreren en daar aanvallen uitvoeren.

Al met al hadden de Russen ingezet op motorfiets-soldaten om snelle terreinwinst in de zomer te boeken. Maar doordat de Oekraïners even efficiënt tegenmaatregelen bleven ontwikkelen, nam de effectiviteit hiervan af.

Nu zetten de Russen zwaar in op infiltratietactieken, passen ze hun methoden aan om deze aanvallen te ondersteunen, wat heeft geleid tot relatief snelle maar extreem kostbare Russische winst die we vandaag zien.

‍