Rusland Staat Voor Een Historische STRATEGISCHE NEDERLAAG In De Kaukasus!

Vandaag komt het belangrijkste nieuws uit de Zuidelijke Kaukasus.

Na jaren van impasse is het Turkije gelukt een route te openen die zowel Rusland als Iran omzeilt, waarmee het Moskous greep op de Zuidelijke Kaukasus doorbreekt. Door de Turkse president Erdogan bestempeld als een geopolitieke revolutie, vormt dit project een directe klap voor Rusland’s decennialange dominantie in de regio en betekent het een duidelijk strategisch verlies voor Moskou.

Turkije heeft zijn meest ambitieuze infrastructuurproject sinds de val van de Sovjet-Unie gelanceerd: een landcorridor die zowel Russisch als Iraans grondgebied omzeilt door via de Armeense regio Syunik te lopen. Deze zogeheten Zangezur-corridor zal Turkije verbinden met Azerbeidzjan, de Kaspische Zee en Centraal-Azië, en zo een directe landverbinding tussen Eurazië en Europa creëren onder Turks beheer. Deze corridor sluit ook aan op de Traceca-route van de EU via Georgië, wat de Russische invloed nog verder ondermijnt.

Decennialang had Rusland een feitelijk monopolie op de oost-westhandel door de Zuidelijke Kaukasus, maar dat monopolie valt nu uiteen. De corridor schakelt Moskou effectief uit als poortwachter tussen Azië en Europa. Erdogan heeft het project gepositioneerd als de kern van de Midden-Corridor, een door Turkije geleide tegenhanger van Rusland’s Noord-Zuidcorridor.

Het betekent ook het einde van Rusland’s post-Sovjet dominantie in de regio, waar het ooit optrad als hoofdonderhandelaar bij wapenstilstanden, bewaker van handelsroutes en handhaver van regionale afspraken. Moskou controleert noch het transitverkeer, noch de diplomatie in de Zuidelijke Kaukasus nog, en zijn traditionele invloedssferen worden nu buitenspel gezet. Armenië, Azerbeidzjan en Turkije zetten gezamenlijke initiatieven voort die volledig buiten Rusland’s invloedssfeer vallen. Voor het eerst sinds de val van de Sovjet-Unie staat Rusland buiten spel in de strategische architectuur van de regio.

De omwenteling wordt nog opvallender als je kijkt naar de betrokken partijen, want Armenië en Azerbeidzjan waren enkele jaren geleden nog in oorlog met elkaar, en kiezen er nu voor om vrede te sluiten zonder Rusland erbij te betrekken. Hun meest recente bijeenkomst, waarin ze de corridor bespraken en een vredesakkoord ondertekenden, vond plaats in Abu Dhabi en niet in Moskou — alleen al deze locatiekeuze illustreert hoe ver Rusland’s invloed is afgenomen.

Armenië, ooit een uitgesproken pro-Russische staat, ziet inmiddels geen voordeel meer in het vertrouwen op een beschermheer die Azerbeidzjan zijn betwiste gebieden liet heroveren zonder in te grijpen. Rusland’s pogingen om een alternatief uit te bouwen via de Noord-Zuidcorridor, samen met Iran en India, lopen stuk.

Die route is trager, riskanter en minder afgestemd op de wereldwijde handelsnetwerken. Daarentegen sluit de Zangezur-corridor naadloos aan op NAVO-gerelateerde infrastructuur en Europese markten. Wat bedoeld was als een multipolaire wereld met Moskou als middelpunt, verschuift nu richting een Turkije-Azerbeidzjan-Centraal-Azië-as die Rusland niet alleen buitenspel zet, maar zich ook duidelijk richt op de NAVO, de EU en de wereldmarkt.

Cruciaal is dat Moskou geen enkele rol speelt bij het tot stand brengen van de corridor. Het bemiddelde niet in het vredesproces, zijn militaire aanwezigheid in Armenië is grotendeels symbolisch geworden, en het heeft geen financieel gewicht om de bouw tegen te houden. Ook Iran is volledig buitengesloten, ondanks pogingen zichzelf als regionaal transithub te positioneren. Voor Rusland gaat het hierbij niet alleen om het verlies van controle over handelsroutes, maar om een bredere ineenstorting van strategisch belang in een regio die het ooit domineerde.

Hoewel critici terecht wijzen op de haalbaarheid van het project — vanwege het bergachtige terrein van Syunik, frequente aardbevingen en het ontbreken van essentiële infrastructuur — heeft dat de voortgang niet vertraagd.

Het aanleggen van geëlektrificeerde spoorlijnen en snelwegen hier zal tunnels, bruggen en aardverschuivingsbeveiliging vereisen, met een geschatte kostprijs van meer dan 2 miljard dollar.

De eerste vrachtstromen zullen de investeringen waarschijnlijk niet rechtvaardigen. Maar Turkije en Azerbeidzjan streven de corridor na vanwege de strategische langetermijnwaarde, niet vanwege kortetermijnwinsten uit handel. Zelfs als de route in het begin onderbenut blijft, is het symbolische effect direct voelbaar — het doorbreekt Rusland’s decennialange logistieke monopolie op oost-westtransport in de regio. Er vormt zich een nieuw blok buiten Moskou’s controle: Armenië, Azerbeidzjan, Turkije en de Centraal-Aziatische republieken. De Zuidelijke Kaukasus behoort niet langer tot de Russische invloedssfeer, maar richt zich economisch en diplomatiek steeds meer op het Westen.

Al met al is de Zangezur-corridor meer dan een infrastructuurproject; het is een strategische nederlaag voor Rusland. Het legt de grenzen van Russische macht bloot, toont de kwetsbaarheid van bondgenootschappen aan en markeert het einde van zijn dominantie in een regio die het ooit als onaantastbaar beschouwde. Voor Moskou gaat het hierbij niet alleen om een nieuwe spoorlijn, maar om het verlies van de laatste resten van post-Sovjetcontrole in de Zuidelijke Kaukasus.

‍