Oekraïense partizanen SCHUDDEN Rusland van de Krim tot Moskou!

Vandaag komt het belangrijkste nieuws uit de Russische Federatie.

Hier is een golf van sabotage uitgebroken in door Rusland gecontroleerd gebied en diep binnen Rusland zelf, wat een niveau van ondergrondse weerstand onthult dat Moskou moeilijk in bedwang kan houden. Opvallend is niet alleen de verspreiding van de incidenten, maar ook hoe ze nu in clusters verschijnen, waarbij logistiek, communicatie en veiligheidstroepen tegelijkertijd worden getroffen.

De uitbarsting langs het front begon met een reeks sabotagepogingen die laten zien hoe dicht Oekraïense partizanen inmiddels bij Russische eenheden opereren. Het duidelijkste voorbeeld komt uit Melitopol, waar verzetsstrijders probeerden een voertuig met een Russische dronebemanning tot ontploffing te brengen terwijl zij zich voorbereidden op operaties. De poging mislukte, maar zette wel de toon voor wat volgde. In Loehansk ontploften explosieven die onder twee Russische voertuigen waren geplaatst met veel groter effect: vier soldaten kwamen om, wat onderstreepte hoe diep partizannetwerken zich hebben ingebed in door Rusland gecontroleerde nederzettingen.

Tegelijkertijd namen Oekraïense infiltranten op de Krim gevechtsvliegtuigen op die opstegen van de luchtmachtbasis Saky, waardoor de Oekraïense inlichtingendiensten realtime zicht kregen op Russische vluchtpatronen. Deze incidenten verschillen qua stijl, maar dragen dezelfde boodschap uit: dat partizanen op elk moment actief zijn, in staat zijn dicht bij Russische troepen te opereren en steeds zekerder worden in het aanvallen van frontline-logistiek en observatiemiddelen.

Het effect wordt nog duidelijker wanneer we kijken naar hoe deze operaties het front beïnvloeden, aangezien partizanenaanvallen zelden worden gefilmd, maar het aantal dat wél verschijnt al wijst op een veel grotere schaal onder de oppervlakte. Elk beschadigd voertuig of vernietigd commandopunt dwingt Russische eenheden om infanterie van de frontlinie weg te trekken en in te zetten voor bewaking, konvooibegeleiding, routecontroles en constante patrouilles in door Rusland gecontroleerde steden. Dit voegt dagelijkse wrijving toe aan toch al beperkte mankracht en vergroot de kans dat meer aanvallen ongezien slagen. Ondertussen leveren partizanennetwerken, zoals het filmen van opstijgende vliegtuigen, informatie aan Oekraïense planners die anders riskante verkenningsvluchten zouden vereisen. Deze netwerken identificeren troepenbewegingen, opslagplaatsen en locaties van elektronische oorlogsvoeringssystemen, waardoor Russische troepen voortdurend in onzekerheid opereren in gebieden die zij eerder als veilig beschouwden.

Tegelijkertijd ontstaat er een nieuw patroon ver achter het front, waar sabotage binnen Rusland sterk is toegenomen. In de regio Koersk vernietigde een gezamenlijke operatie van Oekraïense speciale eenheden en een partizanengroep een Iskander-transportlaadvoertuig dat werd gebruikt om raketten voor te bereiden op lancering. Een afzonderlijke aanval in hetzelfde gebied schakelde een Harmoniya-radar uit die lokale luchtverdedigingseenheden ondersteunde.

In Basjkortostan vernietigden brandstichtingen meerdere communicatietorens, terwijl in Vologda een relaiskast van de spoorwegen werd vernietigd, wat het verkeer op een belangrijke route verstoorde.

In een nieuwe golf van incidenten van Moskou tot Irkoetsk werden elektrische panelen, relaiskasten en spoorweginfrastructuur in brand gestoken, terwijl lokale functionarissen de incidenten beschreven als onverklaarbare technische storingen.

Het ernstigste incident vond plaats nabij Moskou, waar infiltranten delen van de Ring-oliepijpleiding opbliezen. De aanval legde alle drie de brandstofleidingen stil, waardoor de aanvoer van benzine, diesel en vliegtuigbrandstof naar verschillende grote raffinaderijen werd getroffen en Rusland gedwongen werd noodreparatieteams door de hele regio te sturen.

Het bredere effect binnen Rusland wordt nu steeds moeilijker voor Moskou om te negeren. De verspreiding van sabotage van Moskou tot de Oeral weerspiegelt de groeiende anti-regeringsstemming in separatistische kringen, maar hier is de motivatie geen onafhankelijkheid, maar directe oppositie tegen de oorlog. Dit zijn Russen die persoonlijke risico’s nemen om hun eigen staat aan te vallen—nog steeds gering in aantal, maar met toenemende frequentie. Hun betrokkenheid verandert op zichzelf staande incidenten in een politiek signaal, dat laat zien dat het verzet niet langer beperkt is tot door Rusland gecontroleerde Oekraïense gebieden, maar nu opduikt in het hart van de federatie zelf, waardoor de veiligheidsdiensten een achtergebied moeten verdedigen dat niet langer betrouwbaar loyaal is.

Al met al markeert de toename van partizanen- en sabotageactiviteiten een verschuiving in de interne druk waarmee Rusland wordt geconfronteerd. Aan het front verstoren verzetsgroepen de logistiek, verzamelen zij inlichtingen en dwingen zij Russische eenheden mankracht van de strijd af te halen. In de diepe achterhoede maken aanvallen op spoorwegen, communicatie en energie-infrastructuur structurele zwaktes zichtbaar die Moskou niet kan beveiligen zonder zijn troepen nog verder uit te rekken. De combinatie veroorzaakt voortdurende druk op Rusland’s vermogen om troepen, brandstof en materieel te verplaatsen en onthult een niveau van binnenlands verzet dat de autoriteiten niet langer kunnen verbergen.