Azerbeidzjan Helpt Oekraïne – Russen OPENEN EEN NIEUW FRONT!

Vandaag komt het belangrijkste nieuws uit Azerbeidzjan.

Azerbeidzjan is begonnen met het sturen van ontmijningsapparatuur naar Oekraïne voor civiel gebruik — iets wat Rusland onmiddellijk als verraad beschouwde en nu escaleert richting een open militaire confrontatie. Wat begon als een humanitair gebaar, heeft geleid tot een golf van Russische dreigementen, waarbij staatsmedia openlijk het bestaan van Azerbeidzjan als soevereine staat ontkennen en het Russische leger troepen richting de grens verplaatst ter voorbereiding op een mogelijke twee-frontenoorlog in de Kaukasus.

Onlangs heeft Azerbeidzjan een in eigen land geproduceerd militair systeem naar Oekraïne gestuurd: de Vozrohdeni-P, een ontmijningsmachine die ontworpen is om mijnen te ruimen in reeds bevrijde gebieden van de regio's Cherson en Charkiv. De samenwerking valt onder humanitaire ontmijningsinspanningen en beide regeringen hebben de levering beschreven als een gezamenlijke civiele beschermingsmaatregel.

De bredere boodschap is duidelijk: te midden van oplopende spanningen met Rusland neigen de Azerbeidzjaanse regering en bevolking steeds openlijker naar afstemming met Oekraïne. De hulp is niet bedoeld om Russische verdedigingslinies te doorbreken of Oekraïense troepen te helpen bij het doorbreken van mijnenvelden; ze is bestemd voor het ruimen van mijnen in door Oekraïne heroverde steden, met naar schatting nog zo’n 139.000 vierkante kilometer aan gevaarlijk terrein.

Dat onderscheid is belangrijk, maar voor Moskou maakt het weinig verschil; elke vorm van hulp aan Oekraïne wordt beschouwd als een vijandige daad.

Russisch staatsgelieerd media hebben Azerbeidzjan inmiddels met Oekraïne vergeleken, waarbij ze beide landen afdoen als “kunstmatige constructies” die voortkwamen uit het uiteenvallen van de Sovjetunie. Deze narratieven ontkennen openlijk het historische bestaansrecht van Azerbeidzjan en weerspiegelen dezelfde ideologische retoriek die werd gebruikt om de grootschalige invasie van Oekraïne te rechtvaardigen. Analisten die verbonden zijn aan het Kremlin hebben ook oude debatten nieuw leven ingeblazen over etnische minderheden in Azerbeidzjan, in het bijzonder de Lezgienen, als onderdeel van een groeiende informatiecampagne die gericht is op het ondermijnen van de interne samenhang van de Azerbeidzjaanse staat en het aanwakkeren van binnenlandse spanningen. In de Russische staatsretoriek wordt soevereiniteit enkel verleend aan staten die loyaal blijven, en Azerbeidzjan heeft door Oekraïne te steunen — hoe humanitair ook — een grens overschreden die Moskou niet tolereert. Het besluit om Oekraïne te steunen plaatst Azerbeidzjan in dezelfde categorie als Georgië, Moldavië en Oekraïne: voormalige Sovjetrepublieken die nu worden behandeld als potentiële vijanden.

Terwijl Russen de legitimiteit van de Azerbeidzjaanse staat in twijfel trekken, breidt Rusland zijn militaire aanwezigheid in Armenië uit, met troepen die worden ingezet op de Russische basis in Gjoemri, afkomstig uit Rostov, Wolgograd en de Krim. Dit dient twee doelen tegelijk. Ten eerste oefent het druk uit op Armenië om in de Russische invloedssfeer te blijven, ondanks de recente kritiek van premier Nikol Pasjinian en zijn intentie om de Russische alliantie, de Collectieve Veiligheidsverdragsorganisatie, te verlaten.

Ten tweede positioneert Rusland zijn troepen voor een mogelijke tweevoudige aanval op Azerbeidzjaans grondgebied, dat in het noorden en westen wordt beschermd door uitgestrekte bergketens. De boodschap is duidelijk: elke poging van Azerbeidzjan of Armenië om hun banden met het Westen te verdiepen of Oekraïne verder te steunen, zal worden behandeld als een bedreiging voor de Russische regionale dominantie. Hoewel Armenië de alliantie tot nu toe nog niet heeft verlaten, bereidt het Kremlin zich voor op een scenario waarin het zijn invloed militair moet afdwingen — zelfs als dat betekent dat Armenië wordt gebruikt als voorwaartse uitvalsbasis tegen Azerbeidzjan, en daarmee het land feitelijk gegijzeld wordt.

In Azerbeidzjan verandert het medialandschap ondertussen snel. Het staatsnieuwsagentschap Azertag is begonnen met het publiceren van berichten over Russische oorlogsmisdaden in Oekraïne, waarbij wreedheden worden belicht die zijn gepleegd in Boetsja en andere bevrijde steden. Lokale media nemen dezelfde toon over en publiceren artikelen over Russische drone- en raketaanvallen op burgerdoelen in steden, waarmee het conflict wordt gekaderd als een Russische oorlog tegen de menselijkheid en tegen het bestaansrecht van Oekraïne als staat.

Dit markeert een scherpe koerswijziging. Hoewel Azerbeidzjaanse media nooit expliciet pro-Russisch zijn geweest, wijst de huidige toename in deze berichtgeving op een bredere verschuiving in de publieke opinie richting het Westen. Met deze wending wordt de basis gelegd voor nog nauwere samenwerking met Oekraïne, mogelijk inclusief verdere wapenleveranties of het delen van inlichtingen. De ministeries van Buitenlandse Zaken van beide landen zijn al begonnen met coördinatie op het gebied van humanitaire ontmijning, en de Oekraïense ambassadeur heeft publiekelijk zijn dank uitgesproken aan Bakoe voor de steun, terwijl hij Russische inmenging veroordeelde.

Al met al gaat het hier niet slechts om een diplomatiek conflict, maar om het begin van een diepere herschikking in de post-Sovjetwereld. De voorzichtige stap van Azerbeidzjan richting Oekraïne — het leveren van humanitaire ontmijningsapparatuur — heeft een buitenproportionele Russische reactie uitgelokt die de groeiende onzekerheid van het Kremlin blootlegt. Moskou heeft gereageerd door het bestaan van Azerbeidzjan als staat te ontkennen, etnische spanningen te politiseren, en stilletjes zijn militaire aanwezigheid nabij de grens uit te breiden. Dit gaat niet langer over Nagorno-Karabach of regionale gaspolitiek — Rusland bereidt zich voor op een nieuw front, in een poging zijn invloed in de Zuidelijke Kaukasus te behouden en andere voormalige bondgenoten te dwingen tot een keuze: neutraliteit of militaire confrontatie.

‍