Ruslands Greep Gebroken! Moldavië Dismantelt Elke Russische Controlehefboom In Het Land!

Vandaag komt het belangrijkste nieuws uit Moldavië.

Drie decennia lang behandelde Rusland Moldavië als een gevangene bufferstaat, waarbij het zijn greep handhaafde via goedkope gasleveringen, bevroren conflicten en aangekocht politiek personeel. In 2025 riep Moldavië eindelijk het blufsignaal, terwijl het in stilte elke overgebleven Russische hefboom ontmantelde, terwijl de dreigementen uit Moskou steeds luider maar ook steeds holer klonken.

In oktober 2025 keurde de regering van Moldavië een baanbrekende militaire strategie voor 2025–2035 goed, waarin Rusland expliciet wordt aangeduid als de belangrijkste bedreiging voor de nationale veiligheid. Dit document, gepubliceerd op de officiële overheidswebsite, waarschuwt voor de westwaartse expansie van Moskou en de mogelijke creatie van een landcorridor via Oekraïne naar de grenzen van Moldavië. Om dit tegen te gaan, schrijft de strategie integratie in de defensiearchitectuur van de EU voor, herbewapening volgens NAVO-normen en nauwe samenwerking met het bondgenootschap. Deze verschuiving wijst op een volledige militaire en sociale draai naar het Westen, versterkt door de groeiende rol van Roemenië als veiligheidsgarant en economische levensader, waarbij het unionistische sentiment met Roemenië nu 31 tot 44 procent steun scoort in peilingen.

De agressieve inmenging van Rusland in de parlementsverkiezingen van Moldavië in 2025, door het pompen van geld in desinformatie, het kopen van stemmen via apps zoals Taito en het mobiliseren van pro-Kremlin-proxies, onderstreepte Moskou’s wanhoop om de westerse koers van Chisinau te stoppen. Ondanks deze tactieken behaalde president Maia Sandu’s pro-Europese partij een beslissende overwinning met meer dan 50 procent van de stemmen, waarmee ze een absolute parlementaire meerderheid veroverde en de pro-Russische krachten naar de zijlijn verwees, terwijl twee andere pro-Kremlin-partijen respectievelijk 8 en 6 procent kregen. Bovendien is niet alle oppositie Russofiel, aangezien een van de partijen naar voren kwam als een uitgesproken pro-unie stem, die pleit voor integratie met Roemenië als schild tegen de Russische dreiging.

Als reactie riepen Russische staatsmedia expliciet op tot de denazificatie van Chisinau, waarbij de pro-EU-regering van Moldavië werd afgeschilderd als een extremistisch regime dat genocide pleegt tegen Russischtaligen in Transnistrië en Gagaoezië, direct echoënd van de voorwendselen die werden gebruikt om de invasie van Oekraïne in 2022 te rechtvaardigen. Deze retoriek intensiveerde te midden van de repressie van pro-Russische figuren in Moldavië, zoals de veroordeling van Gagaoezië’s leider Evghenia Guțul tot zeven jaar wegens vermeende fraude in verband met Kremlin-financiering, wat Moskou afdeed als onderdrukking. Pro-Kremlin stemmen riepen versterkt op tot denazificatie om deze regio’s te “bevrijden”, waarbij president Maia Sandu’s decommunisatie-inspanningen, zoals het oprichten van monumenten voor Roemeense bevrijders uit de Tweede Wereldoorlog, werden afgeschilderd als verheerlijking van Duitse collaborateurs. Door het speelboek te gebruiken dat in Oekraïne werd toegepast, creëert Rusland preventief morele rechtvaardiging voor hybride escalaties of erger.

Daarnaast stopte Gazprom abrupt alle aardgasleveringen aan Moldavië, met het argument van een betwiste schuld van 700 miljoen dollar van Moldovagaz, waardoor het land in een ernstige energiecrisis terechtkwam met stroomuitval en sterk stijgende tarieven. Deze afschakeling, getimed te midden van Moldavië’s EU-draai, verwoestte de elektriciteitsafhankelijke industrie in Transnistrië en liet Chisinau op zoek gaan naar Roemeense import, waardoor een begrotingstekort van 4% van het BBP en een armoedecijfer van 33% werden verergerd.

Het spel van Moskou is gericht op het gebruiken van deze tekorten als wapen, waarbij Westerse sancties als zondebok worden gepresenteerd om onrust onder de bevolking aan te wakkeren en Sandu’s hervormingen te ondermijnen, terwijl unionistische stemmen in Moldavië pleiten voor diepere banden als levenslijn tegen dit opzettelijk veroorzaakte energieprobleem.

In een gedurfde afwijzing van Moskou’s greep heeft Moldavië alle Russische gasimporten stopgezet, na de abrupte afschakeling door Gazprom te midden van betwiste schulden. In plaats daarvan worden de leveringen gediversifieerd door import uit de EU en Azerbeidzjan, wiens eigen conflict met Rusland over energiehandel Baku tot een tijdige “de vijand van mijn vijand”-bondgenoot maakt.

Vervolgens heroveren de autoriteiten in Chisinau methodisch autonome overblijfselen uit Sovjettijd. In Gagaoezië heeft een grondwettelijk crisis door verlopen mandaten en de gevangenname van de pro-Russische leider Evghenia Guțul centrale toezicht mogelijk gemaakt. Terwijl de door gastekorten getroffen economie van Transnistrië, beroofd van gesubsidieerde aanvoer, richting instorting wankelt, wordt gewerkt aan herintegratiegesprekken gemodelleerd op Gagaoezië’s autonomie, in plaats van de huidige de facto onafhankelijkheid.

Verdere stappen omvatten het uitleveren van de voortvluchtige oligarch Vladimir Plahotniuc, het sluiten van het culturele centrum het Russische Huis en het verbieden van pro-Kremlin-partijen via anticorruptieonderzoeken. De invloed van Rusland brokkelt af nu deze stappen Transnistrië’s isolatie en de scheuren in Gagaoezië blootleggen, waardoor Moskou’s proxies alleen en geïsoleerd achterblijven, terwijl Moldavië’s EU-pad onaantastbaar wordt.

Over het geheel genomen markeert het instorten van de Russische controle over Moldavië in 2025 het stille maar onomkeerbare einde van Moskou’s post-Sovjet-imperium in het voormalige Bessarabië. Door energie, verkiezingen en separatistische enclaves als wapen te gebruiken, overspeelde het Kremlin een verzwakte hand en veroorzaakte het precies het resultaat waar het bang voor was: een verenigde Moldavische staat die zich beslissend naar Roemenië en het Westen wendt. Wat er nog resteert van Russische invloed is nu beperkt tot een failliete Transnistrische enclave en een paar duizend gedemoraliseerde troepen die er gestationeerd zijn en niet te onderhouden zijn, terwijl het unionistische sentiment, ooit marginaal, de snelst groeiende politieke kracht van het land is geworden. Drieëndertig jaar na de onafhankelijkheid ontsnapt Moldavië eindelijk aan Moskou’s invloedssfeer, niet door oorlog, maar door het langzaam en doelbewust onttrekken van elke hefboom die Rusland ooit bezat.