Uścisk Rosji Złamany! Mołdawia Likwiduje Każdą Rosyjską Dźwignię Kontroli W Kraju!

Dziś najważniejsze aktualizacje pochodzą z Mołdawii.

Przez trzy dekady Rosja traktowała Mołdawię jak zniewolone państwo buforowe, utrzymując nad nią kontrolę poprzez tani gaz, zamrożone konflikty i kupowanych polityków. W 2025 roku Mołdawia wreszcie przerwała tę grę, po cichu demontując każdy pozostały rosyjski wpływ, podczas gdy groźby Moskwy stawały się coraz głośniejsze, lecz jednocześnie coraz bardziej puste.

W październiku 2025 r. rząd Mołdawii zatwierdził przełomową strategię wojskową na lata 2025–2035, jednoznacznie wskazując Rosję jako główne zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego. Dokument ten, opublikowany na oficjalnej stronie rządowej, ostrzega przed ekspansją Moskwy na zachód i możliwością stworzenia korytarza lądowego przez Ukrainę do granic Mołdawii. Aby temu przeciwdziałać, strategia nakazuje integrację z architekturą obronną UE, dozbrojenie w standardzie NATO oraz ścisłą współpracę z Sojuszem. Ten zwrot oznacza pełne wojskowe i społeczne przeorientowanie na Zachód, wzmocnione rosnącą rolą Rumunii jako gwaranta bezpieczeństwa i gospodarczego zaplecza, gdzie poparcie dla zjednoczenia z Rumunią sięga obecnie 31–44 procent.

Agresywna ingerencja Rosji w mołdawskie wybory parlamentarne w 2025 r., obejmująca finansowanie dezinformacji, kupowanie głosów za pośrednictwem aplikacji takich jak Taito oraz mobilizowanie prorosyjskich pośredników, podkreśliła desperację Moskwy w powstrzymaniu dryfu Kiszyniowa na Zachód. Pomimo tych działań, proeuropejska partia prezydent Mai Sandu odniosła zdecydowane zwycięstwo, zdobywając ponad 50 procent głosów i zapewniając sobie samodzielną większość parlamentarną, spychając prorosyjskie siły na margines, gdzie dwie inne partie prorosyjskie uzyskały odpowiednio 8 i 6 procent. Co więcej, nie cała opozycja jest prorosyjska — jedna z nowych partii stała się głośnym głosem prounijnym, opowiadając się za integracją z Rumunią jako tarczą przeciwko rosyjskiemu zagrożeniu.

W odpowiedzi rosyjskie media państwowe otwarcie wezwały do „denazyfikacji Kiszyniowa”, przedstawiając proeuropejski rząd Mołdawii jako skrajny reżim dokonujący ludobójstwa na rosyjskojęzycznych mieszkańcach Naddniestrza i Gagauzji — bezpośrednio powtarzając preteksty użyte do uzasadnienia inwazji na Ukrainę w 2022 roku. Retoryka ta nasiliła się wraz z działaniami Mołdawii przeciwko prorosyjskim postaciom, takim jak skazanie liderki Gagauzji Evghenii Guțul na siedem lat więzienia za rzekome oszustwa powiązane z finansowaniem z Kremla, co Moskwa określiła jako represję. Prorosyjskie głosy nasiliły wezwania do denazyfikacji w celu „wyzwolenia” tych regionów, przedstawiając działania dekomunizacyjne Sandu — takie jak stawianie pomników rumuńskim wyzwolicielom z czasów II wojny światowej — jako gloryfikację niemieckich kolaborantów. Przywołując scenariusz użyty na Ukrainie, Rosja zawczasu buduje moralne uzasadnienie dla eskalacji hybrydowej lub czegoś gorszego.

Dodatkowo Gazprom nagle wstrzymał wszystkie dostawy gazu ziemnego do Mołdawii, powołując się na sporny dług Moldovagaz w wysokości 700 milionów dolarów, pogrążając kraj w poważnym kryzysie energetycznym, z blackoutami i skokiem taryf. To odcięcie, zbiegające się z proeuropejskim zwrotem Mołdawii, zrujnowało zależny od energii przemysł Naddniestrza i zmusiło Kiszyniów do gorączkowego ściągania importu z Rumunii, pogłębiając deficyt budżetowy do 4% PKB i utrzymując poziom ubóstwa na poziomie 33 procent.

Ten manewr Moskwy ma na celu wykorzystanie tych niedoborów, przypisując winę zachodnim sankcjom, aby podsycać niezadowolenie społeczne i zdyskredytować reformy Sandu, podczas gdy głosy unijne w Mołdawii wzywają do pogłębienia więzi jako jedynego ratunku przed sztucznie wywołanym kryzysem.

W śmiałym akcie sprzeciwu wobec Moskwy Mołdawia całkowicie odcięła rosyjski gaz po jego nagłym wstrzymaniu przez Gazprom w związku ze spornym zadłużeniem. Zamiast tego zaczęła dywersyfikować dostawy, importując gaz z UE oraz Azerbejdżanu, którego własny konflikt z Rosją w kwestiach energetycznych czyni Baku dogodnym sojusznikiem na zasadzie „wróg mojego wroga”.

Następnie Kiszyniów metodycznie odzyskuje kontrolę nad postsowieckimi bastionami autonomii. W Gagauzji kryzys konstytucyjny wynikający z wygasłych mandatów oraz uwięzienie prorosyjskiej liderki Evghenii Guțul umożliwiły nadzór centralny. Tymczasem gospodarka Naddniestrza, pozbawiona dotowanych przepływów gazu, chwieje się na krawędzi upadku, co sprzyja rozmowom o reintegracji wzorowanym na modelu autonomii Gagauzji, a nie obecnej faktycznej niezależności.

Dalsze działania obejmują ekstradycję zbiegłego oligarchy Vladimira Plahotniuca, zamknięcie rosyjskiego centrum kultury „Dom Rosyjski” oraz zakaz działalności prorosyjskich partii w ramach dochodzeń antykorupcyjnych. Wpływy Rosji załamują się, ponieważ ruchy te obnażają izolację Naddniestrza i podziały w Gagauzji, pozostawiając rosyjskich pośredników samotnych i odciętych, podczas gdy droga Mołdawii do UE staje się nie do zatrzymania.

Ogólnie rzecz biorąc, załamanie rosyjskiej kontroli nad Mołdawią w 2025 roku stanowi cichy, lecz nieodwracalny koniec postsowieckiego imperium Moskwy w dawnej Besarabii. Wykorzystując energię, wybory i separatystyczne enklawy jako broń, Kreml przeszacował swoje możliwości i wywołał dokładnie taki rezultat, którego najbardziej się obawiał: zjednoczone państwo mołdawskie zwracające się zdecydowanie ku Rumunii i Zachodowi. To, co pozostaje z rosyjskich wpływów, jest dziś ograniczone do bankrutującej enklawy naddniestrzańskiej i kilku tysięcy zdeprymowanych stacjonujących tam żołnierzy, których Rosja nie jest w stanie utrzymać, podczas gdy unijny sentyment, niegdyś marginalny, staje się najszybciej rosnącą siłą polityczną w kraju. Trzydzieści trzy lata po uzyskaniu niepodległości Mołdawia wreszcie wydostaje się z orbity Moskwy — nie poprzez wojnę, lecz poprzez powolne, systematyczne odcinanie wszystkich dźwigni wpływu, jakie Rosja kiedykolwiek posiadała.