Kasjmircrisis: Van Chirurgische Aanvallen Tot Openlijke Oorlog

Recentelijk heeft Operatie Sindoor India’s militaire houding aan de Line of Control (LoC) hertekend. De aanvallen waren niet louter vergeldingsmaatregelen, maar markeerden een gevaarlijke nieuwe fase in een conflict dat zich nu verplaatst van proxy-oorlogsvoering naar directe confrontatie.

De directe aanleiding was de aanval in Pahalgam, waar gewapende mannen het vuur openden op een toeristisch konvooi, waarbij 26 burgers werden gedood en 42 gewond raakten. The Resistance Front, gelieerd aan Lashkar-e-Taiba, eiste de verantwoordelijkheid op voor deze aanval. De Indiase inlichtingendiensten herleidden het complot tot opdrachtgevers in door Pakistan bestuurd Kasjmir en het zuiden van Punjab, en binnen enkele uren begon Delhi met de voorbereiding van een gecoördineerde aanval over de grens.

Het doel van India is om de afschrikking te herstellen door de infrastructuur achter de aanval in Pahalgam uit te schakelen. India wilde ook duidelijk maken dat geweld tegen burgers zou leiden tot militaire vergelding, niet tot diplomatieke terughoudendheid.

De reden waarom India dit doel wil bereiken, is dat de aanval een directe uitdaging vormde voor India’s narratief van controle over Kasjmir. Niet reageren zou India zwak hebben doen lijken, meer aanvallen hebben uitgelokt en de politieke stabiliteit ondermijnd.

Om dit doel te bereiken voerde India aanvallen uit op negen doelwitten in Pakistan. Volgens Indiase bronnen ging het onder meer om een TRF-logistiek knooppunt in Bhimber, een Lashkar-kamp bij Muzaffarabad, een Jaish-trainingsfaciliteit in Kotli, een wapendepot in de Leepa-vallei, een lanceerlocatie voor drones bij Athmuqam, een relaisstation ten zuiden van Neelum, een rekruteringscentrum in Rawalakot, een wapendepot bij Mirpur en een Jaish-commandopost in Bahawalpur.

Mirage 2000’s en Su-30MKI’s voerden de aanvallen uit met stand-off raketten en precisiebommen, ondersteund door elektronische oorlogsvoeringsvliegtuigen. Satellietbeelden en bondgenootschappelijke inlichtingen bevestigden de aanwezigheid van commandanten van middelbaar niveau op drie locaties. India gaf prioriteit aan aanvallen op Bhimber, Muzaffarabad en Bahawalpur, en de hele operatie duurde vijfenvijftig minuten.

Het resultaat van deze acties is een verstoring met grote impact van de militante infrastructuur. Indiase functionarissen meldden meer dan honderd gedode militanten, waaronder Abdul Rauf Azhar van Jaish-e-Mohammed. India presenteerde de aanvallen niet als wraak, maar als een boodschap dat dit voortaan de standaardreactie zal zijn.

Pakistan begon binnen een uur met het voorbereiden van een tegenreactie, wat suggereert dat de vergelding vooraf gepland was. Het doel van Pakistan is om India kosten op te leggen zonder een totale oorlog te riskeren. Het wilde aantonen dat Indiase aanvallen snel en krachtig zouden worden beantwoord. De reden waarom Pakistan dit doel wil bereiken, is dat niets doen het leger zwak zou doen overkomen voor het eigen volk. Maar met een zwakke economie kon Pakistan zich ook geen langdurig conflict veroorloven.

Om dit doel te bereiken, vuurde Pakistan artillerie af langs de Line of Control en volgde dit op met raketaanvallen. Ra’ad-kruisraketten en Nasr-ballistische raketten werden afgevuurd op Indiase bases nabij Kargil en Tangdhar.

India bevestigde schade aan de luchtmachtbasis van Kargil en drie gedode soldaten. Pakistaanse luchtmachteenheden gingen eveneens de confrontatie aan met Indiase troepen, en claimden de neerschieting van vijf gevechtsvliegtuigen en één drone; India erkende het verlies van drie vliegtuigen. Extra Pakistaanse troepen werden ingezet aan de frontlinies, en raketeenheden werden onder camouflage herpositioneerd nabij Rawalpindi.

Het resultaat van deze acties is een verschuiving van een proxyconflict naar openlijke militaire uitwisselingen. Pakistan reageerde snel en grootschalig, waarmee werd aangegeven dat vergelding vooraf was goedgekeurd. Hoewel er geen grondoffensief volgde, is het militaire evenwicht aan beide zijden verhard.

Sinds de aanvallen is de situatie alleen maar gevaarlijker geworden. Binnen 72 uur na Operatie Sindoor verdrievoudigden het aantal brandincidenten nabij de Line of Control. India meldde twaalf gedode soldaten en eenendertig gewonden, terwijl Pakistan sprak van achtendertig slachtoffers.

Drones worden nu continu ingezet langs de grens, en beide legers hebben hun luchtafweersystemen gericht op vijandelijke doelen. India heeft het alarmniveau verhoogd in de noordelijke commando’s, terwijl Pakistan tactische raketten naar voorwaartse posities heeft verplaatst. Ondanks de recente wapenstilstandsovereenkomst blijft het vuren langs de contactlijn voortduren, waarbij beide partijen elkaar beschuldigen van schendingen.

Al met al staan beide landen onder toenemende druk om verder te escaleren. India heeft aangetoond dat het geen zware aanvallen op burgers zal absorberen zonder militaire tegenreactie. Pakistan heeft laten zien dat het die tegenreactie met geweld zal beantwoorden. Beide partijen staan onder druk om te handelen, en het grootste gevaar ligt nu niet in hun intenties, maar in fouten of slecht getimede beslissingen. Met twee nucleaire machten tegenover elkaar is dat een ernstig risico.

‍