.svg){kind=small}
Vandaag zijn er interessante updates uit de richting van Koepjansk.
Hier, nu de Russische verliezen officieel de ongekende grens van één miljoen hebben overschreden, is het breekpunt eindelijk bereikt: soldaten beginnen hun wapens niet meer op de vijand, maar op hun eigen commandanten te richten om te ontsnappen aan zekere dood in zinloze aanvallen. In een groeiende golf van muiterij en desertie zijn Russische soldaten begonnen hun officieren te doden, voertuigen in beslag te nemen en diep het Russische achterland in te vluchten, weg van het front.
In een van de gruwelijkste recente voorbeelden van de toenemende chaos binnen de Russische gelederen keerden verschillende Russische soldaten bij de nederzetting Nyzhnia Duvanka in de regio Loehansk zich tegen hun eigen eenheid. Door het doodschieten van de commandant van een peloton militaire politie en twee van zijn barrière-troepen, en vervolgens de benen te nemen, veroorzaakten zij een paniekerige zoekactie van de Russische autoriteiten. De deserteurs lieten hun dode kameraden achter op de weg en vluchtten om hun leven te redden — zowel voor Oekraïens als Russisch vuur.
Deze gewelddadige muiterij ontstond niet uit het niets; ze is rechtstreeks verbonden met het uitzichtloze bloedbad aan het front bij Koepjansk, en dan vooral bij de “trechter” van Pischane. Al maandenlang proberen Russische troepen hier tevergeefs door de Oekraïense verdedigingslinies te breken. De Oekraïners hebben een dodelijke val opgezet door de flanken te controleren, waardoor elke Russische aanval wordt blootgesteld aan genadeloos vuur van drones en artillerie van beide zijden. Toch blijven de bevelhebbers infanteriegolven in de trechter sturen in de hoop een bres te slaan. Elke nieuwe aanvalsgolf weet precies hoe het zal eindigen, want bijna niemand keert terug. De systematische aard van deze aanvallen wordt vergeleken met massa-executies: soldaten worden vooruit geduwd, niet voor tactisch voordeel, maar als menselijke stormrammen.
Alsof dat nog niet erg genoeg is, worden Russische troepen in geïmproviseerde voertuigen à la Mad Max de strijd in gestuurd — zoals de Gaz-69, die al in 1952, het jaar van Stalins dood, in productie ging — of gewone auto's met rudimentaire bepantsering, soms zelfs zonder enige bescherming. Zulke geïmproviseerde motorpelotons en nauwelijks beschermde voertuigen leiden nu de aanval, maar worden al ver vóór het contact met de vijand vernietigd door Oekraïense FPV-drones.
Deze wanhopige maatregelen onderstrepen niet alleen de materiële tekorten, maar ook de totale minachting voor het leven van Russische soldaten. Oekraïense verkenningsdrones zorgen ervoor dat vrijwel elke beweging wordt opgemerkt, wat betekent dat de meeste aanvallen worden uitgeschakeld nog vóór ze de verdediging bereiken.
Toch blijven deserties in het Russische leger verrassend zeldzaam. De reden ligt in de brute straffen die staan op weigering om te vechten. Soldaten die zich verzetten worden onderworpen aan middeleeuwse martelingen: sommigen worden in kuilen gegooid zonder eten en gedwongen elkaar dood te vechten om hun leven nog één dag te verlengen. In een gedocumenteerd geval werden soldaten achter voertuigen gebonden en door de modder gesleurd; anderen moesten elkaar levend begraven als straf én als waarschuwing voor de rest. In de regio Lyman werd een overgevende Russische soldaat door Russische drone-operators gesignaleerd en vervolgens beschoten door eigen artillerie. Dit illustreert de onmogelijke keuze voor velen: overgeven en worden gedood, of deserteren en worden opgejaagd. Voor sommigen is het doden van hun officieren nog de enige uitweg.
Deze giftige atmosfeer heeft geleid tot een toename van gewelddadige wraakacties. Russische soldaten, tot het uiterste gedreven door het besef dat zinloos sterven hun enige vooruitzicht is, kiezen er steeds vaker voor hun bevelhebbers uit te schakelen — simpelweg omdat dat veiliger is dan proberen zich over te geven aan de Oekraïners. Ondertussen dragen de commandanten zélf bij aan de aftakeling: ze bestempelen actieve soldaten als deserteurs om geen soldij te hoeven betalen, onthouden hen medische zorg, en sturen onderbewapende mannen de strijd in. Een recent verzoek van de families van manschappen uit het Russische 54e Gemotoriseerde Geweerregiment bracht afschuwelijke omstandigheden aan het licht: soldaten werden mishandeld, geboeid, beroofd van hun persoonlijke bezittingen en zonder evacuatie aan hun lot overgelaten. Gewonden moesten zelf terugkruipen naar veiligheid, en de doden bleven gewoon liggen — bevestigd door beelden van Russische lijken die al maandenlang onaangeroerd in de sneeuw liggen.
De neerwaartse spiraal versnelt. De Russische militaire verliezen zijn zojuist de grens van één miljoen overschreden — inclusief doden, gewonden en krijgsgevangenen. Ook materieel gezien zijn de verliezen enorm: 10.000 vernietigde of beschadigde tanks en meer dan 20.000 pantservoertuigen van allerlei soorten. Zonder bepantsering, moderne voertuigen of betekenisvolle ondersteuning leunen commandanten nu volledig op mankracht en suïcidale frontale aanvallen om slechts minimaal terrein te winnen. Maar hoe meer manschappen verloren gaan, hoe slechter het moreel, en hoe sneller troepen hun eigen leiders als vijand gaan zien in plaats van de Oekraïners die ze geacht worden te bestrijden.
Dit soort gebeurtenissen creëert uiteindelijk een vicieuze cirkel. Het uiteenvallen van discipline en het ontmenselijken van troepen door Russische commandanten zullen onvermijdelijk leiden tot meer gevallen waarin soldaten hun wapens tegen hun leiders keren. Om dit te voorkomen, verdubbelen de officieren juist hun wreedheid, en verzinnen zij nieuwe, nog barbaarsere straffen. Deze interne ontwrichting ondermijnt niet alleen Rusland's vermogen om de oorlog voort te zetten, maar dreigt uiteindelijk de hele oorlogsinspanning van binnenuit te saboteren.
.jpg)
Opmerkingen