Azerbeidzjan Stuurt Duizenden Granaten Naar Oekraïne Nadat Rusland Azerbeidzjaanse Oliefaciliteiten Heeft Vernietigd!

Vandaag komt het grootste nieuws uit Oekraïne.

Hier heeft Azerbeidzjan officieel de seriële productie van artilleriegranaten volgens Sovjet-standaard opgestart en stuurt deze nu naar de Oekraïense strijdkrachten. En terwijl de Russen een doelgerichte aanvalscampagne tegen Azerbeidzjaanse faciliteiten in Oekraïne lanceerden, hebben zij onbedoeld een nieuwe bron van cruciale munitie geopend voor Oekraïnes onderbenutte artillerievloot.

Azerbeidzjan produceert 122 millimeter- en 152 millimeter-granaten die compatibel zijn met de overgebleven Sovjet-artilleriesystemen van Oekraïne, zoals de D-30 en de Msta-B. Deze wapens vormen nog steeds een aanzienlijk deel van de Oekraïense inventaris, aangezien meer dan 350 systemen in gebruik zijn, maar hun operationele output is gedaald door beperkte munitievoorraden. Terwijl NAVO-partners zich vooral hebben gericht op het leveren van 155 millimeter-granaten voor de artilleriesystemen die door het Westen zijn geleverd, is de toegang van Oekraïne tot Sovjet-standaard kalibers beperkt gebleven, waardoor hele artillerie-eenheden inactief of sterk onderbenut bleven.

Nu Azerbeidzjan in beeld komt, verandert die situatie, aangezien Oekraïense functionarissen schatten dat, als slechts de helft van de inactieve systemen opnieuw wordt bevoorraad en ingezet, de totale artillerievuurkracht in sommige sectoren met 20 tot 30 procent zou kunnen toenemen. Om dit te bereiken, is de Azerbeidzjaanse fabriek Avia-Agregat die deze productie verzorgt, uitgerust met Turkse Lasko-1000- en Lasko-350-persinstallaties om een output van enkele duizenden granaten per dag te behalen. Aangezien Azerbeidzjaanse media ook melden dat onderhandelingen gaande zijn met Bulgaarse defensiebedrijven om de productie van hulzen op te schalen, zal de capaciteit naar verwachting aanzienlijk toenemen naarmate lokale expertise en toeleveringsketens zich verder ontwikkelen.

De nieuwe granaatproductie komt op een moment dat Rusland is begonnen met het aanvallen van Azerbeidzjaanse infrastructuur in Oekraïne. Onlangs nog troffen Russische drones het Svitanok Oil Trade-depot in Odessa, een belangrijke faciliteit in handen van het Azerbeidzjaanse staatsoliebedrijf Socar. Tien dagen later trof een nieuwe golf drones hetzelfde depot, waarbij brandstoftanks, technische gebouwen en pijpleidingverbindingen werden beschadigd. De Russische aanvallen waren doelbewust en herhaaldelijk, maar Azerbeidzjan trok zich niet terug. Slechts enkele uren na de tweede aanval bevestigde president Ilham Aliyev dat de energiecoöperatie met Oekraïne zou doorgaan, ongeacht Russische inmenging. Twee dagen later gaf hij opdracht om voor 2 miljoen dollar aan elektrische apparatuur naar Oekraïne te sturen om beschadigde energienetwerken te herstellen. Dit was geen neutrale houding, maar een duidelijke politieke boodschap dat Bakoe zich niet door Russische druk liet afschrikken.

Het echte keerpunt kwam echter al weken eerder, toen een Russische raket insloeg in de buurt van de Azerbeidzjaanse ambassade in Kyiv, waarbij burgers werden gedood en gewond. De aanval volgde direct nadat Aliyev publiekelijk steun had uitgesproken voor Zelensky, en werd algemeen geïnterpreteerd als een dreigement om Azerbeidzjan weer in het gareel te krijgen. In plaats daarvan lijkt het de houding van Bakoe te hebben verhard, want in plaats van zich terug te trekken, versnelde Azerbeidzjan zijn politieke én materiële steun. Wat volgde was een doelgerichte reeks escalaties: eerst een diplomatieke aanval, vervolgens economisch gericht, en nu een directe militaire reactie door middel van wapenleveringen.

De beslissing van Bakoe om massaal granaten voor Oekraïne te produceren weerspiegelt ook een dieper strategisch inzicht, aangezien deze kalibers ook nog steeds door het Azerbeidzjaanse leger zelf worden gebruikt. Elke uitbreiding van de productie geeft het land nu een soort verzekeringspolis mocht de spanningen met Rusland escaleren. Als afschrikking faalt, kan Azerbeidzjan zijn productie onmiddellijk omleiden naar de eigen behoeften. Daarmee neemt Azerbeidzjan in wezen dezelfde houding aan die de westerse bondgenoten van Oekraïne geleidelijk ook aannemen. Productiecapaciteit die vandaag voor Kyiv wordt gecreëerd, kan morgen worden gebruikt om jezelf of je bondgenoten te verdedigen, of dat nu Azerbeidzjan, de Baltische staten, Polen of Finland is.

Al met al heeft Rusland Azerbeidzjaanse energie-assets aangevallen om een andere post-Sovjetbuur te intimideren en te isoleren, maar het resultaat is het tegenovergestelde geweest. Azerbeidzjan levert nu artilleriegranaten aan Oekraïne, schaalt zijn defensie-industrie op en sluit zich nauwer aan bij het westerse veiligheidssysteem. Deze stap herstelt een deel van Oekraïnes vuurkracht uit de Sovjet-periode en stuurt een boodschap naar Moskou dat dreigementen geen gehoorzaamheid meer garanderen. Voor Azerbeidzjan en anderen aan de periferie van Rusland is de weg vooruit geen neutraliteit, maar voorbereiding.

‍