Beelden: Russen smeken hun commandanten om hen naar de gevangenis te sturen wegens desertie in plaats van naar de dodelijke zone bij Pokrovsk

Vandaag zijn er interessante updates vanuit de richting van Pokrovsk.

Hier is de strijd om de stad langzaam veranderd in een dodelijke schaduwoorlog met bijna geen overlevingskansen. Het Russische leger valt uit elkaar onder het gewicht van zijn eigen verliezen, en de poging om Pokrovsk in te nemen verandert in een langzame ineenstorting van moraal en deserties op eenheidsniveau.

Voor veel Russische soldaten is het bevel om Pokrovsk aan te vallen synoniem geworden met een doodvonnis. Soldaten fluisteren dat binnengaan van Pokrovsk onvermijdelijke vernietiging betekent door Oekraïense artillerie en drones, zoals video's uit het gebied de groeiende paniek binnen de Russische gelederen laten zien. In één video filmt een geagiteerde officier twee soldaten die weigeren de stad binnen te gaan; beiden zeggen dat ze gevangenis verkiezen boven zelfmoordmissies. Eén beweert een medische aandoening te hebben, de ander toont een wond, maar de officier blijft onbewogen. Hij filmt hen als bewijs om hun loon in te houden en dreigt dat ze naar een strafbataljon zullen worden overgeplaatst en uiteindelijk toch met geweld in Pokrovsk zullen worden gedwongen.

Dergelijke scènes zijn niet langer zeldzaam, aangezien de verliezen van het Russische leger in dit sector zo extreem zijn dat veel contractsoldaten, die ooit dienst namen voor bonussen, gevangenisstraf of zelfs de dood in hechtenis verkiezen boven het bloedbad dat hen aan het front wacht. Maar deze mannen worden niet teruggestuurd naar Rusland om gevangenisstraffen uit te zitten, aangezien het Russische commando dergelijke strafbataljons opoffert als kanonnenvlees en lokaas om Oekraïense vuurposities te onthullen.

Binnen Pokrovsk zelf is de strijd geëvolueerd tot een schaduwoorlog, waarbij de massale aanvallen van de eerste twee jaar van de Russische invasie verdwenen zijn. Nu wordt er een verspreid conflict gevoerd door kleine, bijna autonome groepen, waarbij beide zijden zich hebben aangepast aan het door drones gedomineerde slagveld dat grootschalige bewegingen verhindert. De Russen gebruiken micro-eenheden van infiltranten, twee of drie mannen die door puin glippen, zich verstoppen in kelders en op zoek gaan naar Oekraïense versterkingen. De Oekraïners bestrijden hen met hun eigen spookachtige patrouilles, verkenningsteams die in tweetallen of drietallen bewegen, elk begeleid door een drone met thermische visie, terwijl de soldaten zelf draagbare elektronische oorlogsapparatuur bij zich hebben. Deze patrouilles zijn stil, zeer mobiel en dodelijk, ondanks dat gevechten zelden meer dan een handvol soldaten per kant omvatten. Eén straat, één binnenplaats of één ingestort appartementenblok kan urenlang een op zichzelf staand slagveld worden. Deze schaduwoorlog is een direct gevolg van de alomtegenwoordigheid van verkennings- en FPV-drones, aangezien elke concentratie van troepen of voertuigbeweging onmiddellijk wordt gedetecteerd en vernietigd.

De hoofdstrijdkrachten van beide zijden blijven nu ongeveer tien kilometer buiten de stadsgrenzen, onmachtig om door de open velden te vorderen die dodelijke zones zijn geworden. Binnen Pokrovsk kunnen alleen de kleinste, dapperste en meest gedisciplineerde eenheden overleven. Voor de Russen dient infiltratie om een symbolische druk vooruit te behouden en de illusie van controle te creëren, terwijl het voor de Oekraïners de missie is om deze infiltranten te beheersen, op te sporen en uit te schakelen voordat ze de logistiek kunnen bedreigen of de verdedigingscohesie kunnen verzwakken.

De verdedigers opereren met snelheid en precisie: de vijand detecteren, fixeren door omsingeling en suppressie, de ingesloten soldaten neutraliseren met geweren, granaten, bommen of drones, en zich terugtrekken voordat Russische drones hen kunnen doden.

Dit nieuwe model van stedelijke oorlogsvoering beloont vaardigheid, bewustzijn en uithoudingsvermogen meer dan aantallen. Voor de Russen, wiens eenheden gevuld zijn met tegen hun wil dienstdoende conscripties en strafsoldaten, is het echter een onhoudbare maalsteen geworden. Hun deserties en weigering om te vechten zijn het logische resultaat van een systeem dat mannen stuurt om te sterven voor doelen die al verloren zijn in de chaos van de grijze zone.

Over het geheel genomen hoeft het Oekraïense leger, ondanks de verschrikkelijke aard van deze gevechten, niet elk blok van Pokrovsk te heroveren. Wat telt, is het Russische territorium onder de spoorlijn houden, dat dienstdoet als tactische barrière ten opzichte van het nog steeds verdedigde noorden.

Terwijl de Azov-eenheden oostelijk van Rodynske oprukken om druk te verlichten en de noordelijke toegang tot Myrnohrad opnieuw te openen, hoeven de Oekraïense verdedigers binnen Pokrovsk alleen lang genoeg stand te houden om die corridor open te houden. Als de verbinding met Myrnohrad intact blijft, kan de stad blijven weerstaan, of indien nodig een georganiseerde terugtrekking uitvoeren onder dekking van de noordelijke velden.