Ruslands nucleaire vloot begon uiteen te vallen

Vandaag is er belangrijk nieuws uit de Russische Federatie.

Hier is een langverwachte deal tussen India en Rusland eindelijk bevestigd, waarbij Rusland ervoor kiest een van zijn meest dodelijke wapens te leasen, ondanks dat het zowel op zee als op het land moeite heeft. Deze stap markeert de meest wanhopige actie sinds het begin van de grootschalige oorlog, waarbij het hoogtepunt van hightechwapens wordt opgeofferd om laagtechnologische gevechtsoperaties in Oekraïne te financieren.

Het nieuws dat India de 36 jaar oude Russische K-391 kernonderzeeër voor 2 miljard dollar gaat leasen, heeft absolute verwarring en kritiek veroorzaakt, niet vanwege de deal zelf, maar vanwege wat het onthult over de instortende hightech militaire basis van Rusland. Formeel presenteert Moskou de onderzeeërlease als onderdeel van langdurige defensiesamenwerking. Na bijna een decennium van vastgelopen onderhandelingen accepteerde New Delhi levering in 2028, na een inspectie van de Russische scheepswerf in november, terwijl Poetin naar India reisde om de toenemende defensierelaties te benadrukken. Maar achter deze diplomatieke façade schuilt een ongemakkelijke waarheid: Rusland exporteert een strategische kernonderzeeër die het zelf niet langer kan repareren, moderniseren of opnieuw in dienst nemen. Rusland stoot effectief een kernonderzeeër af omdat het niet meer in staat is deze te herstellen.

Het verhaal van deze onderzeeër illustreert de diepte van de afname van Rusland’s technologische capaciteiten, aangezien hij in 1989 in dienst werd genomen, in 1998 uit dienst werd gehaald en in 2003 voor reparatie werd gestuurd. De onderzeeër zat twee decennia vast in een cyclus van mislukte overhalingen. In 2013 moesten zowel de Bratsk als haar zusterschip, de Samara, worden verplaatst in een “unieke operatie” omdat de oorspronkelijke faciliteit hen simpelweg niet meer kon huisvesten.

Tegen 2022 verklaarden Russische ingenieurs de reparatie van de Bratsk onpraktisch, wat effectief betekende dat het vaartuig gedoemd was voor sloop. In plaats daarvan heeft Rusland er nu voor gekozen het te moderniseren en in het buitenland te leasen, aangezien zware sancties, afnemende olie-inkomsten en het instorten van gespecialiseerd personeel Moskou onmachtig hebben gemaakt om zijn nucleaire vloot te onderhouden, waardoor het gedwongen is alles te gelde te maken wat geëxporteerd kan worden.

Zelfs sanctierisico’s worden door India genegeerd omdat de Verenigde Staten het land historisch gezien niet hebben bestraft voor dergelijke aankopen, hoewel het nog moet blijken hoe de huidige administratie zal reageren.

Dit is onderdeel van een breder patroon waarin Rusland, onvermogen om een modern leger te onderhouden, steeds meer high-end systemen verkoopt die het zelf wanhopig nodig heeft. Vliegtuigen zijn een duidelijk voorbeeld: Rusland zou naar verluidt tegen 2027 tot 50 Su-35’s voor Iran produceren, waarmee assemblagelijnen worden afgeleid van binnenlandse orders op een moment dat de Russische luchtmacht ernstige tekorten aan piloten en catastrofale verliezen in Oekraïne kent. Een recente AN-124-transportvlucht naar Teheran suggereert dat vroege partijen al worden overgebracht.

Evenzo is Rusland begonnen met het exporteren van volledige S-400-luchtafweersystemen naar Iran, ondanks dat het zelf zulke ernstige tekorten ondervond dat het in 2025 probeerde S-400-systemen terug te kopen van Turkije. Dezelfde trend blijkt uit India’s onderhandelingen over extra S-400-batterijen. Rusland blijft geavanceerde luchtafweersystemen in het buitenland verkopen, hoewel deze systemen juist falen in het beschermen van de Russische luchten tegen Oekraïense drones en raketaanvallen.

Dit alles weerspiegelt een ineenstortend militair-industrieel complex, aangezien sancties de toeleveringsketens hebben vernietigd, personeelstekorten fabrieken hebben uitgehold, en Rusland’s oorlogsverliezen van alle soorten apparatuur de huidige productiecapaciteit ver overstijgen. Rusland is gedwongen moderne systemen te vervangen door geïmproviseerde Mad Max-stijl voertuigen, opgeknapte Sovjetrelieken en geïmporteerde Noord-Koreaanse munitie. Wapenexporten zijn sinds 2020 met 64% gedaald, maar Rusland blijft selectieve hightechverkopen ter waarde van miljarden uitvoeren, simpelweg om de buitenlandse valuta te genereren die nodig is om de slepende oorlog in Oekraïne te financieren.

Zijn meest geavanceerde activa — onderzeeërs, gevechtsvliegtuigen, luchtafweersystemen — zijn nu financiële levenslijnen in plaats van strategische capaciteiten.

Al met al onthult het leasen van een kernonderzeeër het paradox van Rusland’s oorlogsinspanning: om te blijven vechten als een laagtechnologisch, op mankracht gebaseerd leger dat doet denken aan de Sovjettijd, moet Moskou zijn hightechinventaris liquideren. De strijd om terreinwinst in Oekraïne heeft miljarden dollars gekost en het arsenaal uitgeput. Naarmate de inkomsten instorten en de verliezen toenemen, bevindt Rusland zich in de ongekende positie zijn meest geavanceerde wapens te verkopen enkel om menselijke-golfontslagen aan het Oekraïense front te financieren, een scherp portret van een zogenaamd militair reus dat is teruggebracht tot vechten met tactieken en uitrusting die meer bij de 20e dan de 21e eeuw passen.