Volledige analyse van de ongelooflijke onderwateroperatie die Ruslands laatste veilige haven blootlegde

Vandaag zijn er belangrijke updates uit de Russische Federatie.

Hier hebben Oekraïense strijdkrachten opnieuw een baanbrekend succes geboekt door een onderwaterzeedrone in te zetten om een Russische onderzeeër aan te vallen en uit te schakelen die beschutting zocht in wat werd beschouwd als een relatief veilige haven. Door met schijnbaar gemak gelaagde verdedigingssystemen te omzeilen, duidt deze nieuwe Oekraïense capaciteit op een beslissende verschuiving die de machtsbalans op zee zal hervormen en geen veilige ruimte meer overlaat voor de Russische Zwarte Zeevloot.

In deze video zullen we uiteenzetten hoe Oekraïne precies een operatie uitvoerde die de moderne maritieme oorlogsvoering herdefinieert, aangezien voor het eerst een aanval met een onderwaterdrone erin slaagde een aangemeerde onderzeeër uit te schakelen binnen een zwaar verdedigde basis. In een gezamenlijke operatie van de Veiligheidsdienst van Oekraïne en de Marine trof een ondergedompelde variant van de Sea Baby-drone, bekend als de Sub Sea Baby, een Russische onderzeeër in de haven van Novorossiysk.

Beelden die daarna werden vrijgegeven toonden een krachtige onderwaterexplosie bij de pier, rechtstreeks op het doelwit: een onderzeeër van de Varshavyanka-klasse met een waarde van ongeveer 500 miljoen Amerikaanse dollar, een van Ruslands belangrijkste overgebleven Zwarte Zee-middelen en een drager van Kalibr-kruisraketten die tegen Oekraïense steden worden ingezet.

De operatie zelf was het resultaat van jarenlange ontwikkeling en minutieuze planning, aangezien de Oekraïners rekening moesten houden met de dichte, gelaagde verdediging van Novorossiysk: kust­radars en patrouillevliegtuigen, oppervlaktepatrouilleboten, anti-sabotage-eenheden, sonar voor duikerdetectie, fysieke barrières zoals booms en netten, en voortdurende havenbewaking. In plaats van deze verdedigingen direct te confronteren, terwijl de Russen zich richtten op dreigingen van oppervlaktezeedrones, maakte de Sub Sea Baby gebruik van hun blinde vlekken. De onderwaterdrone benaderde waarschijnlijk met lage snelheid langs de zeebodem en gebruikte zijn minimale akoestische signatuur om sonarwaarneming te ontwijken. Door onder water te bewegen kon hij oppervlaktebarrières volledig omzeilen en luchtverdediging vermijden die is ontworpen om drones en raketten tegen te gaan. Het bereiken van de haven duurde bijna een week, en de uiteindelijke nadering in ondiep water nam uren in beslag, wat nauwkeurige navigatie door de nauwe havenwateren en zorgvuldig getimede binnenkomst tijdens verminderde patrouilleactiviteit vereiste.

De drone vertrouwde op vooraf geprogrammeerde waypoints en autonome geleiding om door de complexe geometrie van de haven te manoeuvreren, terwijl Oekraïense inlichtingendiensten een cruciale rol lijken te hebben gespeeld door haven­camera’s te hacken om scheepsposities in real time te volgen. Of realtime besturing mogelijk was, blijft onduidelijk, maar het bereikte precisieniveau wijst op een samensmelting van autonomie, inlichtingenvoorbereiding en operationeel geduld waarop de Russische verdediging niet was voorbereid. Marinewoordvoerder Dmytro Pletenchuk benadrukte dat Novorossiysk als uitzonderlijk veilig werd beschouwd en dat Rusland zijn resterende schepen juist daarheen had verplaatst om aanvallen te vermijden.

Het feit dat een onderzeeër werd getroffen terwijl deze aan de pier lag, benadrukt een fundamentele kwetsbaarheid: zelfs de stilste onderzeeërs zijn blootgesteld wanneer zij stil liggen, en onderwater­stealth werkt in twee richtingen. Onderwaterdrones zijn bij uitstek geschikt voor de bredere Oekraïense asymmetrische strategie, omdat zij stille elektrische voortstuwing, een laagprofielromp en traagheidsnavigatiesystemen combineren die geen constante communicatie vereisen.

Dit maakt ze uiterst moeilijk te detecteren en te storen. Hun sterke punten sluiten perfect aan bij Oekraïnes benadering van asymmetrische oorlogsvoering: het raken van doelen met hoge waarde diep binnen vijandelijke verdedigingslinies zonder bemanningen of dure platforms te riskeren. Tegen kosten die in de duizenden lopen in plaats van honderden miljoenen, dwingen deze drones Rusland een volledig nieuw domein te verdedigen, wat de toch al overbelaste middelen verder uitrekt.

De implicaties reiken veel verder dan één enkele aanval, aangezien Oekraïne nu de deur heeft geopend naar systematische onderwateroperaties in de gehele Zwarte Zee. Onderzeeërs, fregatten, korvetten, landingsschepen, tankers van de schaduwvloot, onderzeese pijpleidingen, brandstofpieren en sensornetwerken zijn nu blootgesteld op manieren die Rusland niet eenvoudig kan tegengaan. Elke succesvolle aanval vergroot de druk op de Russische vloot om zich verder te verspreiden, wat haar vermogen om macht te projecteren in de Zwarte Zee ondermijnt en Ruslands capaciteit om raketaanvallen uit te voeren vanaf onderzeeërs en schepen aanzienlijk vermindert. Ondanks de mogelijkheid om ongeveer 40 tot 50 raketten te lanceren, zet Rusland in de praktijk veel minder draagplatforms in om verliezen te vermijden, vaak door slechts één tot vier lanceerders te roteren. Bij aanvallen in de loop van 2025 varieerden lanceringen vanaf de Zwarte Zee per grote aanval doorgaans van 4 tot 10 raketten, als onderdeel van grotere gecombineerde salvo’s met vanuit de lucht gelanceerde raketten en drones, waarbij wordt verwacht dat dit aantal verder zal dalen nu de dreiging van Oekraïnes nieuwe onderwaterdrones toeneemt.

Over het geheel genomen markeert de Oekraïense aanval met een onderwaterdrone een beslissende verschuiving: Rusland redde ooit de restanten van zijn Zwarte Zeevloot door ze oostwaarts te verplaatsen, maar deze laatste ontwikkeling heeft dat toevluchtsoord weggenomen. Door gelaagde verdedigingen te omzeilen, inlichtingen­toegang te benutten en van onderaf toe te slaan, heeft Oekraïne aangetoond dat er nergens meer een veilige schuilplaats is. Met de Bosporus gesloten onder het Verdrag van Montreux en havens die niet langer veilig zijn, blijft het machtsevenwicht in de Zwarte Zee kantelen — stil, onverbiddelijk en nu ook van onder het oppervlak.