Hoe Oekraïense soldaten loopgraven vasthouden terwijl ze voortdurend worden bekeken door vijandelijke drones

Vandaag is er belangrijk nieuws uit Oekraïne.

Hier, nabij het dorp Vasyukivka, is een gevechtsverpleegkundige van de 30e Gemotoriseerde Brigade zojuist geëvacueerd nadat hij vierhonderdzeventig achtereenvolgende dagen op exact dezelfde frontliniepositie had verbleven. In een oorlog die wordt gedomineerd door drones, verkenning en elektronische oorlogsvoering, toont dit geval met zeldzame duidelijkheid wat er tegenwoordig nodig is om terrein uit te rusten, te bevoorraden en te behouden onder constante dreiging vanuit de lucht.

Samen met drie andere soldaten overleefde Serhi Tyshchenko binnen de actieve dronezone, waar dagelijks verkenningsquadcopters, FPV-aanvalsdrones en artillerie-observatieplatformen opereerden, waardoor elke beweging boven de grond binnen enkele minuten potentieel fataal kon zijn. Hun bescherming was niet gebaseerd op versterkte bunkers, maar op gestapelde zakken klei en verdichte aarde, aangebracht boven hun loopgraaf om fragmentatie van FPV-aanvallen en artillerie op te vangen. Voedsel, batterijen, munitie en medische benodigdheden arriveerden vrijwel uitsluitend via droneleveringen, uitgevoerd tijdens korte, slecht zichtbare vensters bij zonsopkomst en zonsondergang.

Water werd de meest kritieke kwetsbaarheid, omdat afgeworpen flessen vaak bij de inslag verbrijzelden, waardoor de mannen dagenlang zonder drinkwater zaten. Dit dwong hen uiteindelijk om met de hand een drie meter diepe put te graven direct in hun loopgraafstelsel, onder voortdurend risico op detectie, waardoor wat begon als een tijdelijke gevechtspositie transformeerde in een zelfvoorzienende ondergrondse schuilplaats uitgehouwen in de aarde.

Het verblijven in dezelfde loopgraaf gedurende meer dan vijftien maanden zonder rotatie ligt ver buiten de normale frontlijnpraktijk, aangezien de meeste Oekraïense eenheden rouleren na dagen, weken of enkele maanden, afhankelijk van druk, verliezen en bevoorradingsomstandigheden.

Deze uitzonderlijke uithouding was mogelijk omdat het Vasyukivka-sector, hoewel nooit veilig, niet werd onderworpen aan een onafgebroken vierentwintig uur durende bombardementen door zweefbommen en artillerie, maar in plaats daarvan bestond in een permanente staat van dronebewaking, intermitterende beschietingen en periodieke verkenningsaanvallen.

De soldaten konden soms langer rusten in hun bunker, maar stilte betekende nooit veiligheid, omdat stilte vaak observatie betekende in plaats van kalmte. Ze bleven omdat hun loopgraaf tactisch gevoelig terrein besloeg dat niet onbezet kon worden gelaten zonder de nabijgelegen eigen posities bloot te stellen. Rotatie onder droneogen zou zowel de vertrekkende als de inkomende soldaten direct blootstellen aan de vijandelijke kill chain, wat leidde tot de beslissing de mannen zo lang op hun posities te houden.

Het fysieke en psychologische offer was echter extreem, omdat opsluiting, onregelmatige slaap en het risico op uitdroging en infecties de verdedigers gestaag uitholden. Toch werd hun uithoudingsvermogen, onder de voortdurende aanwezigheid van drones, een bewijs van Oekraïense veerkracht, het vermogen om vol te houden onder omstandigheden die zowel lichaam als geest ontworpen zijn om te breken.

Verdedigingsoperaties zoals deze in een door drones verzadigde omgeving zijn opgebouwd als gelaagde, driedimensionale systemen die verbergen, bewaken, elektronische oorlogsvoering en verspreide logistiek combineren tot één proces. De loopgraaf zelf dient als de laatste fysieke laag onder een luchtgevechtsruimte, waar constante patrouilles met verkenningsdrones de aanvoerroutes in real time scannen.

Wanneer vijandelijke bewegingen worden gedetecteerd in bomenrijen, ravijnen of open terrein, grijpen Oekraïense FPV-teams doorgaans binnen enkele minuten in, waarbij ze aanvallen vaak verstoren voordat de aanvallers het bereik van kleine wapens bereiken. Elektronische oorlogssystemen achter de loopgraven proberen inkomende radiografisch bestuurbare drones te onderdrukken in overlappende jammingszones.

Logistiek en bevoorrading zijn volledig geïntegreerd in deze verdedigingscyclus, met micro-aanvoer door kleine vracht-drones en, waar het terrein het toelaat, onbemande grondvoertuigen ter vervanging van traditionele bevoorradingstrucks die direct onder dronebewaking zouden worden aangevallen. Deze leveringen worden meestal ’s nachts of bij slecht zicht uitgevoerd, met goederen verdeeld in kleine ladingen om verlies door onderschepping te beperken. Water, medische benodigdheden, batterijen en munitie krijgen prioriteit, waardoor een trage maar overleefbare bevoorradingslijn ontstaat onder de constante dreiging van vijandelijke drones.

Over het geheel genomen toont de loopgraaf in Vasyukivka aan dat het vasthouden van terrein in een intense drone-omgeving nu meer afhankelijk is van verbergen, elektronische bescherming en micro-logistiek dan van traditionele massa en vuurkracht. Het overleven van vier mannen gedurende vierhonderdzeventig dagen was alleen mogelijk door voortdurende aanpassing van fortificaties, bevoorradingsmethoden en dagelijkse routines aan de genadeloze logica van permanente luchtbewaking.

Dit geval mag niet worden geromantiseerd als model voor grootschalige verdediging, aangezien het een extreem geval van menselijke belasting aan de grenzen van uithoudingsvermogen vertegenwoordigt. Het wijst echter wel op een toekomst waarin het vermogen om grondgebied te behouden zal toebehoren aan de macht die loopgraven, drones, elektronische oorlogsvoering en ondergrondse overleving het beste integreert in één adaptief logistiek systeem.