Rusland Importeert Dringend Olie En Brandstof Van Iedereen Van Wie Het Kan, Terwijl 50 % Van De Raffinaderijen Brandt

Vandaag komt het belangrijkste nieuws uit de Russische Federatie.

Hier is Rusland, met zijn uitgestrekte olievelden en langdurige grondstoffenexporteconomie, nu een importeur van geraffineerde brandstoffen geworden. Het land koopt benzine om de gaten te vullen in een binnenlands systeem dat ruwe olie niet langer kan omzetten in benzine en diesel. De stapels beschadigde raffinaderijen hebben Rusland ertoe gebracht noodtariefwijzigingen in te voeren, de energieactiva van oligarchen in beslag te nemen en in het algemeen over te gaan op uiterste noodmaatregelen.

Ruslands weg naar afhankelijkheid begon met een eenvoudig, ongemakkelijk feit: de stroom van geraffineerde producten stort in. In september verviervoudigde Belarus de spoorleveringen aan Rusland, waarbij ongeveer 49.000 ton benzine naar Russische markten werd gestuurd, terwijl Kremlinfunctionarissen wanhopig probeerden de gaten te dichten die waren ontstaan door herhaalde aanvallen op verwerkingscentra.

Die Wit-Russische spoorleveringen en andere kortetermijnimporten dempen de onmiddellijke tekorten bij de pomp, maar vervangen de verloren raffinagecapaciteit niet. Terwijl de regionale opslag- en verwerkingskloof opnieuw groter wordt, stapelen zelfs grote importen zich slechts op bovenop de tekorten en blijven structurele hiaten bestaan. Met die noodimporten tijdelijk op hun plaats nam Moskou de volgende reeks buitengewone stappen. Vicepremier Aleksandr Novak steunde publiekelijk het schrappen of verlagen van invoerrechten op benzine die uit Azië en elders wordt ingevoerd. Het afschaffen van invoerrechten was een bewuste stap om particuliere benzine sneller naar de Russische markt te laten stromen. Dit beleid verlaagt de ondergrens voor particuliere importeurs en versnelt de particuliere leveringen binnen de Russische distributiekanalen, maar het signaleert ook een verlies aan vertrouwen in de nationale raffinagebasis en een bereidheid om de markt te gebruiken om een strategisch tekort te maskeren.

Toen importen en tariefwijzigingen de voorraden niet snel konden stabiliseren, en marktoplossingen de levering niet snel genoeg konden herstellen, greep Moskou naar nog wanhopiger politieke maatregelen. Het regime nam met dwang Oblkomun-energo over van twee miljardairs en bracht het bedrijf onder staatscontrole. Het concern was eerder gespecialiseerd in de handel en het onderhoud van de Russische energiemarkt in de Oeralregio en leverde elektriciteit aan burgers, bedrijven en instellingen. Deze inbeslagnames en leiderschapswisselingen worden gepresenteerd als noodoplossingen — onderdeel van de wanhopige pogingen van de Russische staat om directer greep te krijgen op de problemen waar het land mee kampt — maar ze scheppen een gevaarlijk precedent. Belangrijker nog, oligarchen zijn niet slechts zakenlieden, maar deel van de informele netwerken die Rusland besturen; hen dwingen hun bezittingen af te staan is politiek riskant, omdat die netwerken maar beperkte druk zullen tolereren voordat ze de samenwerking vertragen of zich verzetten.

Rusland, de energie-supermacht van de wereld, is stilletjes een koper van geraffineerde brandstoffen geworden, nu de spoorleveringen uit Belarus in september opliepen tot ongeveer 49.000 ton om tekorten bij regionale pompen te dichten — een opvallende ommekeer voor een land dat gebouwd is op enorme olievelden. De oorzaak ligt in een opgevoerde aanvalscampagne: functionarissen, waaronder Rustem Umerov, verklaren dat Oekraïne zijn aanvallen op logistiek en brandstofinfrastructuur zal opvoeren, en open rapportages tonen nu treffers op olie-installaties om de één à twee dagen.

De effecten zijn zichtbaar op de grond: in Belgorod verbieden tankstations jerrycans zodat inwoners geen generatoren kunnen bijtanken, Gazprom-pompen in Volgograd melden geen levering, terwijl Yar-Neft en Volga-Neft zonder benzine zitten. In het bezette Donetsk ontstaan lange rijen nu brandstoffen met octaangetal 92 en 95 verdwijnen. Met zestien van Ruslands achtendertig raffinaderijen geraakt in de afgelopen weken en de export van geraffineerde producten gedaald met zo’n 170.000 vaten per dag, kunnen pijpleidingen, spoorlijnen en havenschema’s niet van de ene dag op de andere worden herzien, en de importen maskeren slechts het verlies aan verwerkingscapaciteit. Opdat het beleidsgokje zou werken, moeten de in beslag genomen bedrijven reserveonderdelen, technici en continu onderhoud leveren. Doen ze dat niet, dan blijven de eigendomswisselingen cosmetisch, en krijgt Rusland te maken met een langdurige begrotingsdruk en diepere rantsoenering in eigen land.

Over het geheel genomen doen deze noodmaatregelen minder denken aan doordacht beleid en meer aan de laatste fase van crisisbeheer: eerst een marktpleister, dan een tariefreddingslijn, en vervolgens directe staatscontrole wanneer beide falen. Die opeenvolging toont de krimpende gereedschapskist van het Kremlin en werpt een ongemakkelijke vraag op voor beleidsmakers en markten: als de fysieke raffinagecapaciteit aangetast blijft, zullen kortetermijnoplossingen de kosten hoog en de inkomsten laag houden, en zal Ruslands rol op de wereldmarkt voor geraffineerde producten fundamenteel veranderen.