Servië Stuurt 1 Miljoen Kogels En 100.000 Granaten Naar Oekraïne!

Vandaag komt het belangrijkste nieuws uit Servië.

Hier verdiept Servië, ondanks toenemende dreigingen uit Moskou, zijn steun aan Oekraïne via geheime wapenleveranties en wederopbouwaanbiedingen, wat aangeeft dat het land zich niet langer wil laten intimideren. Belgrado speelt nog steeds op beide fronten, maar het evenwicht verschuift, en elke nieuwe stap brengt het land dichter bij het westelijke kamp.

Ondanks de historische band met Moskou blijft Servië Oekraïne stilletjes steunen in zijn oorlogsinspanningen. Zoals we in het vorige rapport al opmerkten, breiden Servische wapenfabrikanten hun leveringen van munitie aan Oekraïne uit via grijze-schema-overdrachten via NAVO-tussenpersonen. Componenten voor granaten uit Servische fabrieken worden geëxporteerd naar bedrijven in Bulgarije en Tsjechië, die ze assembleren en het eindproduct aan het front leveren. Met meer dan 100.000 artilleriegranaten en 1 miljoen munitieronden is de omvang van deze operaties groot, wat scherpe kritiek van de Russische inlichtingendienst heeft uitgelokt. Die beschuldigt Belgrado ervan te profiteren van de oorlog terwijl het zich verschuilt achter een laffe multi-vectorpolitiek. Maar de waarschuwingen uit het Kremlin hebben het gedrag van Servië niet veranderd; het lijkt het land juist sterker te maken.

President Aleksandar Vučić heeft zich inmiddels geëngageerd om Oekraïense steden te helpen herbouwen als een teken van aanhoudende steun. Hoewel de aankondiging plaatsvond tijdens een top in Odessa, heeft Vučić deze boodschap ook herhaald op Servische televisie, waarmee duidelijk wordt dat het geen eenmalige verklaring is.

Hoewel Servië zich niet heeft aangesloten bij de sancties van de Europese Unie tegen Rusland en weigert anti-Russische verklaringen te ondertekenen, blijft de regering de territoriale integriteit van Oekraïne benadrukken en humanitaire hulp bieden. Dit omvat eerdere leveringen van generatoren en medische benodigdheden, en nu ook de bereidheid bij te dragen aan de wederopbouw na de oorlog. Het Kremlin heeft dit opgemerkt, maar publieke dreigementen hebben Vučić’s positie niet verzwakt.

Wat deze evenwichtsoefening nog gevoeliger maakt, is de kloof tussen de politieke leiding van Servië en de bevolking. De Servische samenleving blijft overwegend sympathiek tegenover Rusland, een erfenis van culturele, historische en geopolitieke banden, gecombineerd met diep wantrouwen tegenover het Westen sinds de Joegoslavische oorlogen.

De regering blijft echter toegewijd aan het EU-lidmaatschap en begrijpt dat samenwerking met Oekraïne daar nu onderdeel van is. In plaats van openlijk partij te kiezen, probeert Belgrado Brussel te paaien via stille hulpverlening en publieke gebaren van goede wil, zonder binnenlandse tegenstand uit te lokken of een confrontatie met Moskou te forceren door de banden met Rusland volledig te verbreken. Deze strategie van stille alignering heeft tot nu toe gewerkt, maar met elke nieuwe stap richting Oekraïne en het Westen wordt het moeilijker vol te houden.

Zoals eerder gemeld, heeft Rusland al scherp gereageerd met een krachtige escalatie, toen een zware explosie het munitiebedrijf Krusik trof, dat wapens aan Oekraïne levert, waarbij zeven werknemers gewond raakten. Servische functionarissen wezen niemand publiekelijk aan als schuldige, maar de timing en pro-Russische analisten suggereren sterk sabotage. Moskou heeft ook diplomatieke druk, staatsmedia-smaadcampagnes en verhulde dreigementen ingezet om aan te geven dat verdere toenadering tot het Westen consequenties zal hebben. Met Russische belangen in Servië’s energiesector, vooral via de Servische dochter van Gazprom, die steeds kwetsbaarder wordt voor Europese sancties, staat Servië onder toenemende druk om te kiezen tussen Rusland of diepere integratie met het Westen.

Deze groeiende spanning toont aan dat Servië niet langer zo buigzaam is als Moskou ooit dacht. Wapenleveringen gaan door via derde landen ondanks publieke ontkenningen door de Servische regering, en wederopbouwaanbiedingen worden nu openlijk gedaan. En hoewel Belgrado sancties blijft weigeren, beweegt het zich steeds dichter naar het Europese kamp toe, niet met grote aankondigingen, maar door consistente, stapsgewijze dwarsligging. Rusland’s beslissing om te escaleren met sabotage kan averechts gewerkt hebben: het heeft Servië niet het zwijgen opgelegd, en heeft mogelijk het leiderschap alleen maar doen inzien dat neutraliteit niet langer houdbaar is. Ondanks diepe sociale en historische banden met Rusland, beginnen Servische officials zich te realiseren dat aanhoudende alignering met Moskou een verliezende strategie is, terwijl integratie met het Westen een veiliger langetermijnpad biedt.

Al met al laat Servië stilletjes Rusland achter zich; terwijl het openlijke confrontaties vermijdt, breidt de hulp aan Oekraïne zich uit en wordt deze steeds moeilijker te negeren.

Hoe langer deze evenwichtsoefening duurt, hoe duidelijker wordt dat Servië zijn toekomst ziet in samenwerking met Europa en niet als Moskou’s laatste uitpost op de Balkan, waarbij het land zijn positie herijkt door stille dwarsligging, economische kansen en geopolitieke noodzaak.

‍