Hoe de uithoudingsstrategie van Oekraïne Russlands afnemende aanvalskracht overtreft

Vandaag komt het belangrijkste nieuws uit Oekraïne.

Al meer dan een jaar voert Rusland een uitputtingsslag, waarbij het probeert een constant tempo van opmars te handhaven en Oekraïne uit te putten. Terwijl de zware gevechten voortduren, beweren steeds meer analisten dat Oekraïne zich effectiever heeft aangepast aan deze vorm van oorlogvoering en mogelijk nu het overwicht begint te krijgen in deze uitputtingsslag.

In de oostelijke en zuidelijke sectoren vertoont het slagveld een subtiele maar beslissende verschuiving in momentum. Rusland blijft op meerdere fronten aanvallen, maar kan het tempo of de schaal van de operaties die nodig zijn voor een doorbraak niet meer handhaven. De ooit op tanks gebaseerde offensieven zijn verschrompeld tot infanterie-gebaseerde infiltratieaanvallen, een teken van uitgeputte tankreserves, toenemende verliezen en wankelend vermogen om een opmars te handhaven. Hoewel de Russische troepen in veel delen van het toneel nog steeds het initiatief behouden, zijn hun opmarsinspanningen vertraagd tot slechts enkele honderden meters per week, terwijl Oekraïne zelfs al decisief terrein heroverde rond Sumy en Dobropillia. Elke Russische aanval kost enorme hoeveelheden mankracht en munitie voor minimale terreinwinst, wat een duidelijk patroon van erosie in plaats van uitbreiding creëert en benadrukt dat het offensieve vermogen van Rusland sneller afneemt dan Oekraïnes verdedigingscapaciteit.

Dit patroon weerspiegelt de evolutie van de oorlog naar een wedstrijd van uithoudingsvermogen in plaats van territoriale uitbreiding. Voormalig opperbevelhebber Valerii Zaluzhnyi, nu ambassadeur in het Verenigd Koninkrijk, omschreef het front als een “verspreid en positioneel slagveld” dat wordt bepaald door de dominantie van drones, die grote manoeuvres riskant maken. Russische drone-activiteit heeft Oekraïne gedwongen zich op te splitsen in kleinere, autonome eenheden die zich behendig bewegen en minimale elektronische handtekeningen achterlaten, door grote radiotransmissies, warmte-uitstraling en geconcentreerde bewegingen te vermijden die door Russische verkenningsdrones of elektronische inlichtingen kunnen worden gedetecteerd.

De verspreide structuur is centraal geworden voor Oekraïnes veerkracht. Door te vertrouwen op semi-onafhankelijke eenheden vermindert Oekraïne de kwetsbaarheid voor artillerie en verkenning en behoudt het lokaal initiatief. Deze kleinere groepen kunnen zich snel herpositioneren, zwakke punten benutten en gerichte aanvallen uitvoeren zonder grote concentraties van kracht te onthullen. In de loop van de tijd heeft dit systeem Oekraïne in staat gesteld om gevechtskracht te behouden tegen een numeriek superieure tegenstander, constante wrijving op te leggen en Rusland zwaar te laten betalen voor elke meter betwist terrein.

Ondersteunend op de grond omarmt Oekraïne drone-gecentreerde oorlogsvoering, die het hele operationele landschap heeft hervormd. Wat begon als improvisatie, is uitgegroeid tot een gecoördineerd luchtsysteem. Op tactisch niveau fungeren first-person-view drones nu als precisie-artillerie, waarmee voertuigen, munitiedepots en troepenconcentraties tegen minimale kosten worden vernietigd.

Op strategisch niveau vallen langeafstandsdrones brandstofinstallaties, commandoposten, spoorlijnen en munitiedepots diep in Russisch gebied aan, waardoor bevoorradingsnetwerken verzwakken en Rusland gedwongen wordt middelen af te leiden naar luchtverdediging. Dit markeert een opzettelijke verschuiving naar uitputting die de diepte van de vijand treft, naast het front aan de voorzijde.

Technologische aanpassing definieert deze fase van de oorlog. Rusland ontwikkelt autonome en AI-ondersteunde drones die buiten radiocontrole kunnen opereren, waardoor de kwetsbaarheid voor Oekraïense jamming afneemt. Oekraïne heeft op zijn beurt geïnvesteerd in versterkte communicatie, redundante besturingssystemen en autonome vliegroutes om operaties te handhaven in betwiste elektromagnetische omstandigheden.

Luchtoverschot heeft plaatsgemaakt voor drone-overwicht, wat een constante duel om bewustzijn en overlevingskansen creëert. Het voordeel ligt nu bij de kant die het snelst kan produceren en aanpassen, en Oekraïne heeft uitzonderlijke vindingrijkheid getoond om dit tempo te behouden ondanks beperkte middelen en sporadische Russische technologische voorsprong, zoals bij glasvezeldrones.

Naast lucht- en elektronische innovatie zet Oekraïne steeds meer onbemande grondvoertuigen in voor logistiek, verkenning en aanvallen. Deze machines bevoorraden vooruitgeschoven posities, leveren explosieven en voeren risicovolle taken uit die anders het leven van soldaten zouden bedreigen.

Al met al gaat uitputting uiteindelijk niet om territorium, maar om tijd, productie, aanpassingsvermogen en menselijke uithoudingskracht. Oekraïnes strategie van spreiding, autonoom commando, drone-integratie en diepe logistieke aanvallen verschuift deze factoren geleidelijk in haar voordeel. Hoewel Rusland numerieke superioriteit behoudt, kunnen de incrementele winsten niet langer de toenemende verliezen aan materieel en mankracht compenseren. Als de huidige trends zich voortzetten, zal de uitkomst van de oorlog waarschijnlijk niet door een dramatische doorbraak ontstaan, maar door de geleidelijke uitputting van de Russische capaciteiten en Oekraïnes groeiend vermogen om de vijand veel meer te laten uitgeven dan hij zich kan veroorloven te verliezen.