Jak strategia wytrzymałości Ukrainy przewyższa malejącą siłę ofensywną Rosji

Dziś napływają najważniejsze wiadomości z Ukrainy.

Od ponad roku Rosja prowadzi wojnę na wyniszczenie, starając się utrzymać stałe tempo postępu przy jednoczesnym wyczerpaniu możliwości Ukrainy. Jednak w miarę trwania ciężkich walk coraz więcej analityków twierdzi, że Ukraina lepiej zaadaptowała się do tego rodzaju działań wojennych i może teraz zyskiwać przewagę w wojnie na wyniszczenie.

Na wschodnich i południowych odcinkach frontu widać subtelną, lecz decydującą zmianę w dynamice działań. Rosja wciąż atakuje na wielu frontach, ale nie jest już w stanie utrzymać tempa ani skali operacji potrzebnej do przełamania. Jej niegdyś ofensywa oparta na ciężkich siłach pancernych przekształciła się w ataki infiltracyjne piechoty, co jest oznaką wyczerpania rezerw pancernych, rosnących strat i chwiejnej zdolności do utrzymania tempa natarcia. Chociaż rosyjskie siły wciąż utrzymują inicjatywę w wielu częściach teatru działań, ich postępy ograniczają się do zaledwie kilkuset metrów tygodniowo, podczas gdy Ukraina zaczęła zdecydowanie odzyskiwać teren wokół Sum i Dobropillii. Każdy rosyjski wysiłek ofensywny pochłania ogromne ilości ludzi i amunicji przy minimalnych zdobyczach terytorialnych, tworząc wyraźny wzorzec erozji zamiast ekspansji i podkreślając, że zdolność ofensywna Rosji wyczerpuje się szybciej niż zdolność Ukrainy do obrony.

Ten wzorzec odzwierciedla przemianę wojny w rywalizację wytrzymałości, a nie ekspansji terytorialnej. Były Naczelny Dowódca, Valerii Załużny, obecnie ambasador w Wielkiej Brytanii, określił front jako „rozproszony i pozycyjny”, kształtowany przez dominację dronów, które czynią duże manewry ryzykownymi. Rosyjska aktywność dronów zmusiła Ukrainę do podziału na mniejsze, autonomiczne jednostki, poruszające się z zwinnością i minimalnym śladem elektronicznym, unikając dużych transmisji radiowych, emisji ciepła i skoncentrowanych wzorców ruchu, które mogłyby zostać wykryte przez rosyjskie drony rozpoznawcze lub systemy elektronicznego wywiadu.

Rozproszona struktura stała się centralna dla odporności Ukrainy. Polegając na półniezależnych jednostkach, Ukraina zmniejsza podatność na artylerię i rozpoznanie, zachowując lokalną inicjatywę. Te mniejsze grupy mogą szybko się przemieszczać, wykorzystywać słabości i zadawać skoncentrowane uderzenia bez ujawniania dużych skupisk sił. Z czasem system ten pozwolił Ukrainie oszczędzać siły bojowe przeciwko liczebnie przewyższającemu przeciwnikowi, wymuszać stały opór i zmuszać Rosję do płacenia wysokiej ceny za każdy metr spornego terenu.

Wspiera to na polu walki ukraińskie podejście do wojny opartej na dronach, które przekształciło całe środowisko operacyjne. To, co zaczęło się jako improwizacja, ewoluowało w skoordynowany system powietrzny. Na poziomie taktycznym drony FPV działają teraz jak precyzyjna artyleria, niszcząc pojazdy, magazyny amunicji i skupiska żołnierzy przy minimalnym koszcie.

Na poziomie strategicznym drony dalekiego zasięgu atakują obiekty paliwowe, posterunki dowodzenia, linie kolejowe i magazyny amunicji głęboko na terytorium Rosji, degradując sieci zaopatrzenia i zmuszając Rosję do przekierowywania zasobów na obronę powietrzną. To świadoma zmiana w kierunku wyniszczenia, która celuje w głębię przeciwnika, nie tylko w jego bezpośredni front.

Technologiczna adaptacja definiuje tę fazę wojny. Rosja wciąż rozwija drony autonomiczne i wspomagane sztuczną inteligencją, zdolne do działania poza zasięgiem radiowym, zmniejszając podatność na ukraińskie zagłuszanie. Ukraina natomiast inwestuje w wzmocnioną łączność, redundantne systemy sterowania i autonomiczne trasy lotu, aby utrzymać operacje w warunkach zakłóceń elektromagnetycznych.

Przewaga powietrzna ustąpiła miejsca przewadze dronów, tworząc stały pojedynek o świadomość sytuacyjną i przeżywalność. Przewaga należy teraz do strony, która potrafi produkować i adaptować się najszybciej, a Ukraina wykazała wyjątkową pomysłowość w utrzymaniu tego tempa mimo ograniczonych zasobów i rzadkich przewag technologicznych Rosji, takich jak drony światłowodowe.

Obok innowacji powietrznych i elektronicznych Ukraina coraz częściej wykorzystuje bezzałogowe pojazdy naziemne do logistyki, rozpoznania i ataków. Maszyny te dostarczają zaopatrzenie na pozycje przednie, transportują materiały wybuchowe i wykonują zadania wysokiego ryzyka, które w przeciwnym razie zagrażałyby życiu żołnierzy.

Ogólnie rzecz biorąc, wojna na wyniszczenie nie jest ostatecznie rywalizacją o terytorium, lecz o czas, produkcję, zdolność adaptacji i wytrzymałość ludzką. Strategia Ukrainy oparta na rozproszeniu, autonomicznym dowodzeniu, integracji dronów i głębokich uderzeniach logistycznych stopniowo przesuwa te czynniki na jej korzyść. Chociaż Rosja zachowuje przewagę liczebną, jej przyrostowe zdobycze terytorialne nie są już w stanie zrekompensować przyspieszającej utraty materiałów i siły roboczej. Jeśli obecne trendy się utrzymają, wynik wojny najprawdopodobniej nie wyłoni się w wyniku dramatycznego przełamania, lecz stopniowego wyczerpania zdolności Rosji i rosnącej zdolności Ukrainy do zmuszenia przeciwnika do wydawania znacznie więcej, niż może sobie pozwolić.