Sojusznicy UE Rozpoczynają Ofensywę Gospodarczą Wobec Załamania Rosyjskiego Paliwa!

Dziś najważniejsze wiadomości napływają z Federacji Rosyjskiej.

Tutaj narastający kryzys paliwowy osiąga nowe natężenie w Rosji, ponieważ żadne z państwowych rozwiązań nie przynoszą efektu; rośnie rozpacz. Jednocześnie sojusznicy Ukrainy w Europie robią wszystko, by wzmocnić własne sankcje wobec rosyjskiego przemysłu naftowego, próbując jednocześnie znaleźć nowy sposób na nałożenie sankcji na poziomie UE, omijając możliwe prorosyjskie weta.

Dostępność paliwa na zajętym przez Rosję Krymie i w kilku regionach Rosji pogarsza się szybciej, niż przewidywał państwowy aparat. Podczas gdy krymskie władze obiecywały, że sytuacja wkrótce się ustabilizuje, niedawno zostały zmuszone do wprowadzenia znacznie surowszych racjonowań, ograniczając sprzedaż do zaledwie 20 litrów na pojazd. Niestety dla Rosjan, wywołało to jeszcze większą panikę zakupową — trzydniowy zapas paliwa na jednej stacji wyprzedał się w ciągu jednego dnia. Powtarzające się od sierpnia uderzenia mocno nadwyrężyły zdolności rafineryjne; kolejne znane zakłady, takie jak Kinef i Ryazan, zostały zmuszone do wstrzymania pracy, a obecnie około 40% mocy przerobowych rafinerii w Rosji jest wyłączonych.

‍

Według szacunków rosyjski niedobór osiągnął w samym tylko wrześniu milion ton. Mimo to ukraińskie ataki i sabotaże nie wykazują oznak ustania — według doniesień ciężarówka wjechała celowo na przejazd kolejowy i zderzyła się z rosyjskim pociągiem paliwowym sprowadzającym paliwo z Białorusi, wskutek czego 12 cystern stanęło w płomieniach.

Europa odpowiedziała zaostrzeniem instrumentów ekonomicznych: Komisja Europejska zatwierdziła 19. pakiet sankcji mający na celu ograniczenie rosyjskich dochodów z energii i dalsze uniemożliwienie obchodzenia sankcji. Kluczowe kroki obejmują przyspieszone zakazy importu skroplonego gazu ziemnego z Rosji do 2027 roku, obniżony pułap cenowy na ropę do 48 dolarów za baryłkę, rozszerzone czarne listy tankowców z „cienia” oraz zaostrzone ograniczenia w przepływach finansowych i technologii wspierających sektor paliwowy i petrochemiczny. To szeroko zakrojone środki mające zdusić strumienie dochodów, zamiast jedynie mikrozarządzać poszczególnymi rynkami.

Presja na morskie lifelines Rosji już przynosi efekty — francuskie jednostki marynarki i służb porządkowych niedawno przechwyciły i zatrzymały tankowiec powiązany z rosyjską „cieniową” flotą u wybrzeży Atlantyku. Francuskie siły weszły na pokład statku po jego wypłynięciu z rosyjskiego portu Primorsk, odnotowując nieregularne sygnały identyfikacyjne i dowody na manewry mające na celu obchodzenie sankcji. Aresztowanie przez Francję, nawet w Zatoce Biskajskiej, podkreśla, że cała Europa zaangażowana jest w powstrzymywanie prób obchodzenia sankcji gdziekolwiek na morzu.

Ważne jest jednak zauważyć, że pakiety sankcyjne często wchodzą w życie wolno, są rozrzedzane i przeredagowywane, aby uzyskać zgodę wszystkich państw członkowskich, zwłaszcza tych o prorosyjskich sympatiach.

Ponieważ to wielokrotnie osłabia ich efekt, kilku przedstawicieli postuluje teraz wprowadzenie taryf na rosyjski eksport energetyczny zamiast standardowych sankcji. Warto podkreślić, że nałożenie taryf na poziomie UE nie wymaga jednomyślnego głosowania i może obejść weta, które wcześniej blokowały ostrzejsze środki w poprzednich pakietach. Ponieważ taryfy wymagają jedynie kwalifikowanej większości, problem veta jednego państwa przestaje mieć zastosowanie, jak ma to miejsce w przypadku sankcji.

Ogólnie rzecz biorąc, połączenie uderzeń na polu bitwy, które wydrążają zdolności rafineryjne, oraz skoordynowanych działań politycznych w Brukseli wywołuje efekt dwuścieżkowy: natychmiastowy ból przy dystrybutorach i zaciskanie międzynarodowych możliwości rekompensaty przez Rosję. Jeśli interdykcje i ukierunkowana egzekucja będą kontynuowane, podczas gdy UE przyjmie szybsze, oparte na większości środki handlowe, Moskwa stanie przed trudnymi wyborami: subsydiować paliwo kosztem rosnących wydatków fiskalnych, zaakceptować regionalne niedobory erodujące kontrolę wewnętrzną, albo próbować coraz bardziej ryzykownych obchodów, które prowokować będą kolejne przechwycenia i reperkusje prawne. Dążenie Europy nie jest szybkim nokautem, ale utrzymana kampania poprzez taryfy może przynieść większy efekt niż połowiczne sankcje, które często wymagają wyłączeń i kompromisów, by uzyskać jednomyślną zgodę.

‍

‍