Jak Ukraina Rewolucjonizuje Wojnę Obroną

Ostatnio siły ukraińskie rozszerzają swoje działania obronne na całym froncie, próbując spowolnić rosyjskie postępy i zmniejszyć straty w ludziach. Budowa stabilnej linii obrony to jednak nie tylko okopy i beton. To kwestia tego, czy Ukraina zdoła utrzymać przewagę w wojnie kształtowanej przez drony, głębokie uderzenia i sporne kwestie logistyczne.

Największym wyzwaniem Ukrainy w utrzymaniu obrony nie jest koniecznie brak umocnień, lecz brak żołnierzy do ich obsadzenia. Długie odcinki frontu są pokryte siecią okopów, których nie da się obsadzić, przez co silne punkty pozostają puste i łatwo zdobywane. W Bohatyrze Ukraińcy nadal kontrolują osadę, jednak brak obrony wokół niej pozwala rosyjskim oddziałom niezakłócenie przedzierać się przez pobliskie zarośla.

W innych przypadkach pozycje obronne są improwizowane lub odziedziczone po starych stanowiskach artyleryjskich, oferując niewielką realną ochronę przed nowoczesnymi taktykami dronowymi lub artyleryjskimi. Podkreśla to pilną potrzebę budowy nowych, odpowiednio zaprojektowanych umocnień.

Kolejnym problemem jest brak odpowiednich bunkrów dla operatorów dronów oraz okopów łączności, które wystawiają operatorów i piechotę na ataki z powietrza i ostrzał artyleryjski. Ukraińska logistyka jest pod stałą presją, gdyż dobrze wyszkolone załogi rosyjskich dronów FPV, uderzające nawet do trzydziestu kilometrów od frontu, zakłócają konwoje zaopatrzeniowe, ruchy oddziałów i ewakuacje. Jest to szczególnie niebezpieczne z powodu niedoboru lekkich pojazdów i stabilnych tras zaopatrzeniowych na Ukrainie.

Rosyjskie wojska próbują odtworzyć „styl Kurka” – najpierw odcinając logistykę, a potem wykorzystując osłabione pozycje masami piechoty.

Gdy Rosjanie zajmują te opuszczone pozycje, adaptują je minimalnie. Ukraina jednak się dostosowuje. Monitorowanie dronami i kontrola ognia są już powszechne. Jednostki dronowe FPV często stanowią drugą linię obrony po piechocie. W praktyce operatorzy dronów w dobrze chronionych bunkrach mogą przechwytywać rosyjskie oddziały próbujące przedrzeć się przez pola minowe, zasieki i rowy. W wielu miejscach, takich jak Pokrowsk, rosyjskie natarcia zatrzymały się po napotkaniu faktycznych ukończonych linii obronnych, czego nie doświadczyli od upadku Awdijiwki.

Obecnie Ukraina buduje nowe linie obronne na frontach donieckim i zaporoskim. To nie są już rozproszone wysiłki, lecz skoordynowane systemy o głębokości i redundancji. Jednym z najlepszych przykładów jest nowa linia obrony Doniecka, gdzie prace trwają przy wsparciu zarówno wojska, jak i cywilów. Dodatkowo zdjęcia satelitarne, nagrania z dronów i mapy śledzenia z otwartych źródeł pokazują ogromny wzrost skali i zaawansowania tych umocnień oraz pozycji frontowych od marca. Linie te wykorzystują naturalne uwarunkowania terenu, takie jak rzeki i wzgórza, tworząc wielowarstwowe bariery utrudniające rosyjskie ruchy jeszcze zanim dotrą do systemów okopów. Według wielu obserwatorów nowe linie projektowane są z założeniem ograniczonej liczby żołnierzy. Celem nie jest utrzymanie każdego metra, lecz na tyle skuteczne spowolnienie napastników, by operatorzy dronów i mobilne rezerwy zdążyli odpowiedzieć.

Takie podejście pozwala Ukrainie zrekompensować ograniczoną liczbę żołnierzy, maksymalizując siłę w walkach dronowych. Nowe linie wspierane są planami pełnej koordynacji sieci dronów i elastycznych jednostek szybkiego reagowania, co zmniejsza zależność od stałych rozmieszczeń wojsk.

Współczesna ukraińska obrona to wielowarstwowe systemy zaprojektowane tak, by opóźnić i zakłócić napastników na tyle długo, aby masowe roje dronów mogły ich wykończyć. Zawierają one druty kolczaste i żyletkowe typu „Egoza”, potrójne rowy przeciwpancerne, „smocze zęby”, podziemne bunkry dla operatorów dronów oraz ukryte okopy łączności.

Koncepcja ta opiera się na zasięgu kontroli ognia dronowego sięgającym kilku kilometrów w głąb i efektywnym działaniu na całym froncie. Wiele jednostek i brygad już wdraża tę filozofię, choć realizacja różni się w zależności od sektorów.

Ukraina wzmacnia również trasy logistyczne za pomocą siatek antydronowych. W sektorach takich jak Chasów Jar, Pokrowsk, Toreck i Kostjantyniwka szerokie siatki, pierwotnie przekazane przez holenderskich ogrodników do ochrony upraw, są teraz rozciągane nad drogami, aby chronić pojazdy zaopatrzeniowe. To niskokosztowy sposób osłony linii zaopatrzenia przed atakami rosyjskich dronów i stanowi kluczowy element planów obronnych na przyszłość. Ich dostępność jest aktywnie zwiększana przez zachodnich sojuszników, np. holenderskich rolników, którzy masowo wysyłają siatki wcześniej używane do ochrony upraw.

Podsumowując, zdolność Ukrainy do utrzymania terenu nie zależy już wyłącznie od liczby żołnierzy czy artylerii. Kluczowe jest, jak długo umocnienia potrafią opóźnić wroga, dając czas dronom na zadanie uderzenia, oraz jak szybko uszkodzone linie zaopatrzenia mogą być naprawiane pod ogniem. To, co widzimy obecnie, to nie statyczna obrona, lecz przejście do dynamicznej obrony przez wykorzystanie terenu i inteligentną konstrukcję. Wojna toczy się szybko, a ukraińska obrona w końcu nadąża.

‍