Indie vs. Pakistan: Ognisty Punkt Zapalny Kaszmiru Znów Płonie

Ostatnia eskalacja w Kaszmirze zmusiła Indie do ponownej oceny swojej postawy regionalnej. Podczas gdy Delhi wcześniej realizowało strategię powstrzymywania i integracji, nowy kryzys wprowadził konflikt z Pakistanem w bardziej niestabilną fazę.

Celem Indii jest wzmocnienie kontroli terytorialnej nad Dżammu i Kaszmirem oraz powstrzymanie dalszej destabilizacji poprzez utrzymanie gotowości militarnej. Na poziomie strategicznym Indie dążą do uniemożliwienia wpływów zewnętrznych, szczególnie ze strony Pakistanu, na kształtowanie sytuacji w regionie. Obejmuje to utrzymanie integracji politycznej po uchyleniu artykułu 370 oraz zapewnienie, że status regionu pozostanie sprawą wewnętrzną, wyłączoną z mediacji międzynarodowej. Dążenie Indii do tego celu zakorzenione jest w dekadach konfliktu o suwerenność terytorialną z Pakistanem.

W przeszłości oba państwa rościły sobie prawo do całego regionu, jednak kontrolowały go tylko częściowo. Indie postrzegają wsparcie Pakistanu dla muzułmańskiej ludności Kaszmiru — w tym działania polityczne, presję dyplomatyczną, a czasem ukryte wsparcie dla grup zbrojnych — jako bezpośrednie zagrożenie dla swojej suwerenności. Na miejscu to wsparcie znajdowało poparcie wśród części ludności kaszmirskiej, szczególnie tej o silnych więzach rodzinnych i kulturowych z Pakistanem. Obawy Delhi dotyczą tego, że strategicznym celem Pakistanu nadal pozostaje umiędzynarodowienie sporu o Kaszmir i w dłuższej perspektywie zmiana status quo poprzez stałą presję. Jeśli ta dynamika zostanie zignorowana, może podważyć długofalową kontrolę Indii nad regionem i zagrozić krajowym partnerstwom.

W ostatnich latach Indie skoncentrowały się na zacieśnianiu kontroli administracyjnej i rozszerzaniu działań kontrpartyzanckich, aby osiągnąć ten cel. Operacje wojskowe zostały nasilone w takich rejonach jak Pulwama i Baramulla, z większym wykorzystaniem dronów obserwacyjnych i jednostek wywiadu sygnałowego.

Krajowa Agencja Śledcza rozprawiła się z sieciami podejrzewanymi o ułatwianie przekraczania granicy i nielegalne finansowanie. Jednocześnie Indie inwestowały w projekty infrastrukturalne mające wzmocnić ich obecność i zaoferować bodźce ekonomiczne dla stabilizacji regionu. Wysiłki dyplomatyczne skoncentrowały się na przeciwdziałaniu działaniom Pakistanu na forach takich jak Organizacja Współpracy Islamskiej, a Delhi potwierdziło swoje stanowisko, że Kaszmir pozostaje integralną częścią Indii. Rezultatem tych działań było kruche, lecz utrzymywane status quo, które powstrzymywało otwarty konflikt, lecz nie rozwiązywało głębszych napięć.

Choć środowisko bezpieczeństwa tymczasowo się poprawiło, niepokoje utrzymywały się w niektórych obszarach, a incydenty wzdłuż Linii Kontroli były nadal częste.

Pakistan nadal podtrzymywał swoje roszczenia dyplomatyczne i militarne, a liderzy polityczni powtarzali poparcie dla Kaszmirczyków, niekiedy zaostrzając retorykę w okresach napięć wewnętrznych lub regionalnych. Pomimo sporadycznych rozmów zakulisowych, nie osiągnięto przełomu. Indyjskie działania pozwoliły ograniczyć infiltracje i zmniejszyć widoczne napięcia, ale nie przełamały impasu.

Zmieniło się to wraz z ostatnim atakiem w Kaszmirze, który stanowił punkt zwrotny, reaktywując pełne spektrum konfliktu dwustronnego. Przed atakiem Indie postrzegały swoją pozycję jako stabilną, choć niedoskonałą. Wydarzenie to jednak skłoniło do rewizji.

Z perspektywy Delhi incydent ten sygnalizował, że Pakistan — bezpośrednio lub poprzez sieci pośrednie — wciąż aktywnie próbuje kształtować sytuację w Kaszmirze.

Ta zmiana dała Indiom większą swobodę prowadzenia operacji transgranicznych i umacniania kontroli politycznej nad spornymi obszarami, ale jednocześnie niosła ryzyko szerszej reakcji Pakistanu i międzynarodowej kontroli, która mogłaby ograniczyć długoterminową przewagę Delhi.

Indie zyskały polityczne pole do intensyfikacji swojej odpowiedzi zarówno na płaszczyźnie militarnej, jak i dyplomatycznej. Pojawił się również impet do rewizji długoletnich porozumień, w tym traktatu o wodach Indusu, jako elementu nacisku. Jednak ta zmiana wiązała się także z problemami. Zaostrzone działania mogły zrazić lokalną ludność i przyciągnąć uwagę międzynarodową.

Ponadto zdolność Pakistanu do odpowiedzi — kanałami dyplomatycznymi, środkami asymetrycznymi, sygnałami wojskowymi, a nawet bronią nuklearną — ponownie zwiększyła ryzyko eskalacji wzdłuż Linii Kontroli.

Odpowiedź Indii koncentrowała się na demonstracji determinacji wojskowej przy jednoczesnym zachowaniu strategicznej równowagi. Dodatkowe siły zostały przerzucone do wrażliwych stref, a koordynacja bezpieczeństwa na wysokim szczeblu została wzmocniona pomiędzy armią, wywiadem i jednostkami paramilitarnymi. Rozszerzono nadzór wzdłuż Linii Kontroli i wzmocniono środki przeciwinfiltracyjne. Delhi zaostrzyło także retorykę dotyczącą traktatu o wodach Indusu, a urzędnicy sugerowali możliwość rewizji zasad podziału wody w ramach szerszej strategii. Na arenie międzynarodowej Indie podjęły działania w celu umocnienia poparcia dyplomatycznego ze strony kluczowych sojuszników, przedstawiając swoje działania jako niezbędne dla bezpieczeństwa narodowego i stabilności regionalnej. Pomimo utrzymującego się ryzyka eskalacji, Delhi stara się ukształtować nową równowagę, w której odstraszanie zostanie przywrócone, a status polityczny Kaszmiru przestanie być kwestionowany.

Ogólnie rzecz biorąc, strategia Indii weszła w bardziej asertywną fazę, definiowaną przez przejęcie, odstraszanie i strategiczne sygnały. Najnowsza eskalacja ujawniła ograniczenia zarządzania konfliktem niskiej intensywności i zmusiła Delhi do stawienia czoła uporczywej rywalizacji strategicznej z Pakistanem. W zmieniającym się krajobrazie bezpieczeństwa Indie dążą do utrwalenia kontroli, jednocześnie powstrzymując szersze skutki kryzysu, który nadal pozostaje jednym z najbardziej niestabilnych w regionie.