TURCJA GOTOWA DO ROZMIESZCZENIA SIŁ, ABY POWSTRZYMAĆ ROSYJSKĄ AGRESJĘ!

Dziś największe wiadomości napływają z Azerbejdżanu.

Tutaj nagła eskalacja wstrząsnęła stabilnością regionalną, gdy rosyjskie naloty powietrzne uderzyły w kluczową państwową infrastrukturę naftową Azerbejdżanu na terenie Ukrainy i ją zniszczyły. W odpowiedzi Turcja zasygnalizowała gotowość do wysłania wojsk do Azerbejdżanu, przygotowując grunt pod szeroko zakrojone przegrupowanie sił w Południowym Kaukazie.

W Azerbejdżanie rosną apele o to, aby tureckie oddziały pełniły rolę stałych sił pokojowych i gwarantów bezpieczeństwa wobec jakichkolwiek przyszłych posunięć Rosji. Pomysł zyskał impet po tym, jak azerski dziennikarz zapytał prezydenta Turcji Erdogana, kiedy armia turecka przybędzie do Azerbejdżanu, ponieważ bez niej zawsze istnieje ryzyko nowej rosyjskiej okupacji. Azerowie zauważają, że tureccy żołnierze są ostatecznym czynnikiem odstraszającym Moskwę, podczas gdy Rosja nadal przesuwa dodatkowe wojska w kierunku granicy z Azerbejdżanem i wzmacnia swoje bazy wojskowe w Armenii mimo protestów armeńskich. Tureckie siły specjalne i doradcy już rotują w jednostkach azerskich, a prywatna firma wojskowa Sadat ma ugruntowaną obecność, lecz obecnie nacisk kładzie się na stałą, pełnoprawną turecką obecność wojskową w Azerbejdżanie. Poprzez udział i kształtowanie debaty publicznej w obu krajach, Turcja bada grunt pod stałe rozmieszczenie, które skomplikuje wszelkie rosyjskie działania militarne na Kaukazie.

Równocześnie Azerbejdżan odchodzi od sowieckich tradycji wojskowych, ponieważ prezydent Ilham Alijew nakazał pełne przejście z rosyjskiego systemu współrzędnych wojskowych na opracowany w USA Światowy System Geodezyjny (WGS), standard używany przez NATO. Usuwa to jedno z ostatnich większych ram rosyjskich wciąż osadzonych w azerskim planowaniu wojskowym, co oznacza zdecydowane zerwanie z systemami sowieckimi, które kiedyś kształtowały całą doktrynę obronną Baku.

System ten integruje GPS i zdjęcia satelitarne, aby zapewnić efektywność w przekazywaniu danych celowniczych i wspólnego planowania operacyjnego między sojuszniczymi siłami. Dzięki jego wdrożeniu Azerbejdżan może teraz efektywnie odbierać i udostępniać współrzędne wojskowe, dane rozpoznawcze i celownicze w standardzie NATO, współpracować z jednostkami tureckimi i innymi sojusznikami oraz szkolić się w operacjach wspólnych bez żadnych luk konwersyjnych.

To bezpośrednio wspiera wysiłki Baku na rzecz stałej obecności tureckich wojsk, zapewniając, że obie siły mogłyby działać płynnie od pierwszego dnia rozmieszczenia. Choć zmiana jest techniczna, niesie wyraźny sygnał strategiczny: Azerbejdżan rzeczywiście przygotowuje się na potencjalny konflikt obronny z Rosją, dostosowując swoją infrastrukturę mapowania, celowania i nawigacji do standardów Zachodu i eliminując wszelką zależność od systemów rosyjskich w czasie wojny.

Najostrzejsze ostrzeżenie pojawiło się jednak po tym, jak rosyjskie ataki rakietowe i dronowe celowo zniszczyły obiekty Socar, państwowej firmy naftowej Azerbejdżanu, precyzyjnymi uderzeniami dalekiego zasięgu na Ukrainie.

Baku publicznie zagroziło odpowiedzią, wysyłając nie tylko wsparcie humanitarne lub sprzęt obronny na Ukrainę, lecz rzeczywiste uzbrojenie. Co istotne, zakład Avia-Agregat z siedzibą w Baku rozpoczął już w 2022 roku produkcję pocisków artyleryjskich kalibru 122 mm i 155 mm, korzystając z linii produkcyjnych tureckich i bułgarskich. To dokładnie taki rodzaj amunicji, którego Ukraina najbardziej potrzebuje: pociski artyleryjskie do utrzymania działań obronnych i ofensywnych. Jeśli Baku zwiększy takie dostawy, wpływ geopolityczny będzie natychmiastowy; kolejny były sojusznik Rosji otwarcie uzbrajałby Ukrainę, sygnalizując pogłębiającą się strategiczną porażkę Moskwy. Ataki Rosji na aktywa Socar stworzyły więc ryzyko wywołania silniejszej, bardziej otwartej roli militarnej Azerbejdżanu na Ukrainie, zmiany, którą Azerbejdżan mógłby wprowadzić bez obaw o rosyjską reakcję, jeśli Turcja rozmieszcza swoich żołnierzy w regionie.

Ogólnie rzecz biorąc, to, co zaczęło się jako celowane uderzenia w obiekty energetyczne, teraz przeradza się w szerszą realignację: Azerbejdżan otwarcie dąży do rozmieszczenia tureckich wojsk, wdraża systemy NATO w swojej armii, aby zapewnić pełną interoperacyjność, i rozważa, czy uzbroić Ukrainę w większym stopniu. Każdy krok jest odpowiedzią na rosyjskie prowokacje i posunięciem, które jeszcze bardziej izoluje Moskwę. Ironią jest to, że uderzając w Socar na Ukrainie, Rosja mogła przyspieszyć trendy, które już były w toku, przekształcając ostrożnego sąsiada w aktywnego partnera bezpieczeństwa zarówno dla Turcji, jak i Ukrainy. Jeśli te kroki będą kontynuowane, Kreml może odkryć, że w próbie ukarania Azerbejdżanu, w rzeczywistości popycha go zdecydowanie do obozu przeciwnego, z konsekwencjami wykraczającymi daleko poza sektor naftowy.

‍