GEKTE! Russen dachten dat snelheid REDT VAN EXPLODERENDE MIJNEN!

Vandaag zijn er veel interessante updates uit de Toretsk-richting.

Hier, in een poging om Toretsk vanuit het oosten te omzeilen, schakelden Russische troepen over op aanvallen met motorfietsen over open terrein.

De Oekraïense verdedigers pasten echter hun antitankmijnen aan op de motorfietsen en maakten van de flankaanval een dure mislukking nog vóór deze de frontlinie kon bereiken.

De Russische troepen ondervinden veel moeilijkheden en lijden zware verliezen tijdens de gevechten in Toretsk. Aangezien deze aanpak steeds onhoudbaarder wordt, zoeken ze naar een alternatieve route om de Oekraïense flanken onder druk te zetten en hen te dwingen zich terug te trekken en Toretsk over te geven aan de Russische troepen.

Eerder hadden Russische troepen geprobeerd aan te vallen via de zuidelijke flank van Toretsk, in de omgeving van Shcherbynivka, maar ze werden teruggeslagen door strijders van de Azov-brigade. Daarom besloten de Russen een aanval te wagen via de noordelijke flank, richting Dachne en Dylivka.

Het terrein daar bestaat voornamelijk uit open velden, een spoorlijn en verspreide bosjes. Deze omgeving stelt de Russen in staat om gemechaniseerde en gemotoriseerde aanvallen uit te voeren, waarbij ze hun hogere mobiliteit en zware bepantsering kunnen benutten. Voor hun eerste aanval verzamelden de Russen tanks en infanteriegevechtsvoertuigen in Druzhba, in de hoop met zwaar pantser de velden over te steken en hun infanterie uit te zetten. Geolokaliseerde gevechtsbeelden tonen aan dat de Russische colonne ongebruikelijk traag bewoog, doordat de Russen hun voertuigen omvormden tot zogenaamde “schildpadtanks”, met hout, rubber en metalen kettingen ter bescherming tegen antitank-drones. Dit leidde echter tot een kruipsnelheid, waardoor Oekraïense drones ruim de tijd kregen om zwakke plekken in de bepantsering te vinden en de voertuigen uit te schakelen met precieze aanvallen.

Omdat deze aanpak met zware bepantsering en lage mobiliteit faalde, besloten Russische commandanten om mobiele eenheden in te zetten die bestonden uit motorrijders om de Oekraïense posities bij Dylivka te bereiken. Geolokaliseerde beelden tonen dat deze tweede Russische aanvalsgroep, volledig bestaande uit motorinfanterie, veel dichter bij de Oekraïense linies kon komen dan de gemechaniseerde aanval; sommigen bereikten zelfs de Oekraïense posities in Dylivka voordat ze konden worden onderschept door drones.

Toch maakte dit uiteindelijk geen verschil, aangezien de Oekraïners elk gebouw waarin Russische soldaten zich verschansten, wisten te lokaliseren en hen vervolgens uitschakelden. Tijdens het opruimen van de overlevenden beseften de Oekraïners echter dat hun verdedigingslinies een grote kwetsbaarheid vertoonden en dat ze moesten verhinderen dat Russische motorfietsaanvallen ooit nog zo dicht konden naderen.

De voornaamste zwakte was dat de mijnenvelden vol antitankmijnen alleen afgingen bij zware voertuigen zoals auto’s, pantservoertuigen en tanks, en dus ineffectief waren tegen lichte voertuigen zoals motorfietsen.

Daarom verhoogden de Oekraïners het gebruik van antipersoneelsmijnen en met draad geactiveerde mijnen, die kunnen detoneren bij de lichte druk van een voet of, in dit geval, een motorwiel. Daarnaast pasten Oekraïense geniesoldaten hun zelfgemaakte mijnen aan zodat deze ook op lichtere gewichten zouden reageren, met nauwkeurige afstellingen speciaal gericht op het uitschakelen van Russische motorinfanterie.

Tijdens de derde en laatste aanval voerden Russische troepen een gecombineerde aanval uit met zowel pantservoertuigen als motorfietsen, in de hoop dat de gezamenlijke kracht van zwaar pantser en snelle manoeuvres de Oekraïense verdediging zou overweldigen en hen zou doorbreken. Helaas voor de Russen hadden Oekraïense genisten de mijnenvelden effectief aangepast, waardoor Oekraïense drone-operators zich volledig konden richten op het uitschakelen van het zware Russische materieel.

Geolokaliseerde beelden tonen aan dat deze aanpassingen uiterst effectief waren: Russische motorfietsen lagen beschadigd of brandend langs de weg, terwijl Oekraïense drones eenvoudig de gewonde of overlevende berijders uitschakelden nadat ze door explosies van hun motorfietsen waren geslingerd.

Over het geheel genomen tonen de geolocaties aan dat de Russen niet eens in de buurt kwamen van de Oekraïense posities, wat aantoont dat de Oekraïners hun zwakke plek effectief hebben gedicht en hun verdediging nu sterker is dan voorheen. De zwaar gepantserde “schildpadtanks”, hoewel niet met één slag uit te schakelen, zijn vaak zo traag dat Oekraïense drones ruim de tijd krijgen om hen te bestoken en buiten gevecht te stellen met herhaalde aanvallen. Hoewel de snelle Russische motorfietsaanval een kwetsbaarheid in de Oekraïense verdediging blootlegde, stortte de laatste Russische aanval – met zowel zwaar materieel als motorfietsen – in elkaar nog vóór die de Oekraïense linies bereikte.

‍