Oorlog In Soedan Escaleert Terwijl Russische Geheime Basis Onder Vuur Ligt

Onlangs heeft een aanval op de Russische Flamingo-marinebasis in Port Sudan de Rode Zee dieper in de Soedanese burgeroorlog getrokken. Wat ooit een stille militaire basis was, is nu blootgesteld, betwist en het middelpunt van een veel grotere regionale machtsstrijd geworden.

Het Russische doel is om een langdurige marineaanwezigheid aan de Rode Zee te vestigen door de Flamingo-basis in Port Sudan te formaliseren en uit te breiden. De faciliteit zou dienen als logistiek knooppunt voor maritieme eenheden, observatiepunt over belangrijke zeeroutes, en springplank voor militaire en economische invloed in Afrika en het Midden-Oosten. Private militaire netwerken die voortkomen uit Wagner en banden hebben met het Russische defensieapparaat, hebben Soedan gebruikt voor training, logistiek en het omzeilen van sancties.

Met goud en brandstof die via Soedanese tussenpersonen worden verhandeld, heeft de Russische aanwezigheid in Port Sudan Rusland in staat gesteld stil maar effectief te opereren, ver buiten het toezicht van het Westen.

Soedan bevindt zich nu midden in een burgeroorlog tussen twee rivaliserende facties. Aan de ene kant staan de Soedanese strijdkrachten (Sudanese Armed Forces), geleid door generaal Abdel Fattah al-Burhan, die het oosten van het land controleren, inclusief Port Sudan en het formele staatsapparaat. Zij worden gesteund door Rusland, Iran en Noord-Korea, die militaire uitrusting, adviseurs en strategische steun leveren.

Aan de andere kant staan de Rapid Support Forces, een rebellenfactie onder leiding van Mohamed Hamdan Dagalo, die grote delen van West-Soedan en belangrijke smokkelroutes beheersen. De Rapid Support Forces worden uitsluitend gesteund door de Verenigde Arabische Emiraten, die drones, financiering en politieke steun leveren. Deze buitenlandse betrokkenheid heeft het interne conflict in Soedan veranderd in een regionaal slagveld, waarbij de controle over havens, vliegvelden en buitenlandse militaire installaties centraal is geworden in de strategieën van beide partijen.

Hoewel de Russische Flamingo-basis aanvankelijk werd gepresenteerd als een neutraal logistiek knooppunt, is ze uitgegroeid tot een ondersteuningspunt voor de aan de regering gelieerde Soedanese strijdkrachten. Russische private netwerken raakten steeds nauwer verbonden met deze strijdkrachten, en boden training, ondersteuning bij verkenning en militaire hulp die via de haven werd aangevoerd.

Deze activiteiten versterkten de positie van de regeringstroepen en maakten van Flamingo feitelijk een operationeel relevante militaire faciliteit binnen het conflict, waarmee het een legitiem doelwit werd voor aanvallen van de oppositie. De Rapid Support Forces lanceerden een gerichte aanval om hun rivalen het strategisch voordeel te ontnemen. De aanval werd uitgevoerd met een golf van zelfmoorddrones, gevolgd door een bemande luchtaanval. De drones waren bedoeld om de luchtverdediging te verzadigen en zo de weg vrij te maken voor de hoofdslag.

Door Flamingo aan te vallen, wilden zij de door Rusland gesteunde logistiek verstoren, de bevoorradingslijnen van de regering ondermijnen en hun bereidheid tonen om de strijd tegen buitenlandse inmenging op te voeren.

Satellietbeelden bevestigden dat meerdere gebouwen op de Flamingo-basis zijn vernietigd. Extra aanvallen raakten nabijgelegen brandstofdepots, radarstations en de luchthaven van Port Sudan, waar naar verluidt een Russisch Ilyushin-transportvliegtuig werd vernietigd. Ook Russische bronnen erkenden dat er militaire slachtoffers vielen. Deze aanvallen vormden tot nu toe de meest directe uitdaging aan de Russische positie in Soedan.

Tot nu toe opereerde Rusland onder de radar, vertrouwend op ontkenbare actoren, lokale deals en strategische vaagheid. Maar de aanval onthulde de kwetsbaarheid van dit model. Voor de Soedanese strijdkrachten bevestigde de aanval de zorgen dat het accepteren van buitenlandse basissen of hulp ook vergelding van rivaliserende machten uitlokt. Voor de Rapid Support Forces toonde het aan dat zelfs zwaar beschermde, door het buitenland gesteunde installaties kunnen worden getroffen als ze goed worden aangepakt.

Als reactie op de aanval versterkt Rusland de basis via private militaire netwerken, verhoogt het droneverkenning en worden de bevoorradingsroutes verlegd via Libië en Syrië.

Er is ook stille diplomatieke toenadering begonnen tot Soedanese functionarissen en bemiddelaars uit de Golfregio om verdere escalatie te beperken. Ondertussen zet de Verenigde Staten, die proberen het conflict te beëindigen, druk op de Verenigde Arabische Emiraten om hun levering van drones aan de Rapid Support Forces terug te schroeven. Ook werken ze samen met Egypte aan een veiligheidsstructuur voor de Rode Zee die verdere Russische en Emiratische militaire opbouw moet uitsluiten.

De aanval op Flamingo heeft Rusland gedwongen een basis te verdedigen die het nooit officieel erkende, maar die van groot belang is voor haar invloed aan de Rode Zee en in het noordoosten van Afrika. De mogelijkheid om zich in stilte uit te breiden via een grijs netwerk, ontkenbare partners en informele logistiek, heeft in Soedan zijn grenzen bereikt. Of Rusland nu escaleert, zich terugtrekt of verdere verliezen absorbeert, zal niet alleen het lot van Flamingo bepalen, maar ook de geloofwaardigheid van haar bredere machtsprojectiestrategie. Soedan, ooit een over het hoofd geziene grenszone, is nu een levendige test geworden van hoever Rusland’s informele imperium zich werkelijk kan uitstrekken.